"It's not about my politics. Something happened way to quick. A bunch of men who played it sick. They divide and conquer" -- Husker Du

Wednesday, May 31, 2006

20 kilometer van Brussel voor de Filippijnen


Voor de tweede keer namen we met een ploeg van Geneeskunde voor de Derde Wereld mee aan de 20 kilometer door Brussel. Ook voor mij was het de tweede deelname maar toch was ik weer flink zenuwachtig toen we om kwart na één op kantoor verzamelden om samen naar het Jubelpark te trekken. Onderweg worden we al opgebeld door Rob die ons maar niet kan vinden in het park en als we uiteindelijk op de afgesproken plaats aankomen blijkt dat ook enkele andere lopers al een tijdje naar ons op zoek zijn. Het is duidelijk: de zenuwen staan gespannen.

Uiteindelijk slagen we er toch in om iedereen van t-shirts, een banaan en een slok water of sportdrank te voorzien en om een groepsfoto te nemen. Een half uur voor de start is er nog een afspraak met Gella Vandecaveye voor een foto met haar. Daarvoor moet ik echter passen. In extremis moet ik (de zenuwen!) nog eens plassen maar voor de toiletten staat een lange rij en bovendien moet men er betalen. Alsof ik tien minuten voor de start nog met geld op zak loop! Kortom, uiteindelijk moet een haag in het Jubelpark het bekopen.

Als ik me naar de startvakken begeef staan die al overvol. Ik kan nog langs de zijkant aansluiten in mijnvak. Dankzij mijn prestatie van vorig jaar sta ik veel dichter dan vorige keer toen ik nog in het laatste vak moest vertrekken. Ik ben nog op tijd voor een flard van het Belgisch volkslied en dan gaat, hoog boven onze hoofden, het startschot af. Het blijft schrikken, zo'n kanonschot, ook al wist ik van vorig jaar dat het een flinke knal is.

KM 0: In tegenstelling tot vorig jaar kom ik nu vrij vlug in beweging. Maar als we net onder de bogen door zijn staan we al opnieuw stil. Her en der staan lopers te plassen. Ik ben niet de enige met een zenuwachtige blaas. Uiteindelijk bereiken we half lopend, half stappend na drie minuten het einde van het Jubelpark. Hier gaan we de matten over die de chip activeren. Vanaf nu loopt de tijd en is het menens.

KM 2: In de Wetstraat voel ik al dat het vlot loopt. Ik vind meteen mijn ritme, ga vlot met de massa mee en moet zelfs voortdurend andere lopers voorbijsteken. Wanneer we de Regenstchapstraat indraaien krijg ik een fantastisch zicht op de massa lopers die op het Justitiepaleis afstormen. Hoewel ik anders niet zo van massamanifestaties houd, kan ik niet ontkennen dat dit een kick geeft.

KM 5: In de tunnels van de Louizalaan blijft het druk en moet ik nog regelmatig uitwijken om andere lopers te passeren. Twee lopers duwen er samen een rolstoel voort en krijgen felicitaties van de anderen. Ik steek ook Artur voorbij, iemand met wie ik enkele keren ging trainen. Hopelijk lukt het hem nu om binnen de twee uur te finishen. Daar droomt hij al jaren tevergeefs van.

KM 7: Het Terkamerenbos is het leukste stuk van het parcours. De lanen zijn breed en kronkelen doorheen het schaduwrijke bos. Ik loop nog altijd vlot en begin voor het eerst aan de tijd te denken. Als het zo voortgaat zit een verbetering van mijn tijd (1u59 vorig jaar) er zeker in.

KM 11: De Rooseveltlaan is saai en lastig door enkele heuveltjes. Op km 11 haal ik Hilde, een ploegmaatje, in op een van de hellingen. Ze heeft het duidelijk lastig en doet me teken dat ik beter doorga.

KM 14: Ik krijg terug een oranje t-shirt in het vizier. Wie kan dat zijn? Ik herken Sebbe en besef dat ik best niet zou proberen om hem in te halen. Normaal gezien loopt hij een stuk sneller dan ik.

KM 15: Nu begint het wat moeilijker te gaan. Ik begin mijn spieren te voelen en dan nog vooral mijn kuiten. Op enkele kilometers van de klim op de Tervurenlaan vind ik dat zorgwekkend. Bovendien komt Mohamed van onze ploeg me vlotjes voorbij. Ik besef dat ik even op de tanden moet bijten en blijf ondanks alles het tempo aanhouden.

KM 17: Daar is ze: de Tervurenlaan. De helling begint zachtjes maar al vlug moet ik het tempo wat vieren. Enkelen gaan me vlot voorbij, zelfs een loper die als clown verkleed is, maar de meesten schijnen net hetzelfde probleem te hebben als ik met deze helling. Ik sla de laatste bevoorrading over wetende dat de aankomst nabij is.

KM 19: Nu gaan we recht op de triomfboog van het Jubelpark af. Toch slaag ik er niet in om er nog een eindspurt uit te persen. Enkele spurters gaan me nog vlot voorbij. Mij deert het niet meer: ik ben toch al zeker dat ik mijn tijd van vorig jaar al flink verbeterd heb.

KM 20: Uiteindelijk staat de klok op 1:47 als ik over de finish ga. De officiële tijd is 1u43. Reden dus om zeer tevreden te zijn.

Achteraf is het weer heel gezellig aan onze stand in het park. Er is fruit, koffiekoeken en zelfs trappist. Sommigen zoals Miriam en Rob zijn zeer opgetogen over hun prestatie; anderen iets minder. Over het algemeen is iedereen het er echter over eens dat we volgend jaar opnieuw moeten deelnemen. Hopelijk lopen we dan opnieuw voor de partners van Geneeskunde voor de Derde Wereld in de Filippijnen.

Meer foto's hier.