Interview with Edre Olalia on radio 1

This morning, radio 1 broadcast an interview with Filipino human rights lawyer Edre Olalia. It's a good situationer and assessment of the worsening human rights situation in the Philippines during the past year. You can download the interview here.

Bericht uit Hongkong: betoging 18 december

Hongkong, 18 december – De afsluitende betoging van de protestweek tegen de WTO verliep vreedzaam. Zevenduizend betogers trokken naar de kade voor het congrescentrum waar de ministerconferentie van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) de allerlaatste debatten houdt. Zij maakten nogmaals hun oppositie tegen de WTO kenbaar en hun solidariteit met hun gearresteerde kameraden.


De dag begon in onzekerheid. Zouden de activiteiten gewoon kunnen doorgaan na de arrestaties van deze nacht? Is het park nog afgesloten door de politie? Alle kranten hadden sensationele foto’s op de voorpagina van de charges van betogers en politie in de winkelstraten van Wanchai in centrum Hongkong.

Het was opvallend rustig in Victoria Park, het centrum van de protesten, dat intussen terug open was voor het publiek en de deelnemers aan de ‘People’s Action Week’. Om half twaalf hielden de organisatoren van de ‘Hongkong People’s Alliance’ er een persconferentie waarin ze het politieoptreden van de voorbije nacht veroordeelden. Ze vroegen de autoriteiten om de honderden gearresteerde betogers onmiddellijk vrij te laten en kondigden aan dat de vreedzame betoging die in de namiddag gepland was, gewoon door zou gaan.

Intussen kreeg ik ook verslag van enkele activisten die de incidenten van de voorbije nacht hadden meegemaakt. De Koreaanse boeren hadden zich inderdaad met geweld een weg gebaand doorheen het politiecordon. Daarop hat de politie tot driemaal toe gechargeerd met traangas. Honderden betogers werden bij elkaar gedreven en werden urenlang ingesloten zonder eten of drinken. Pas in de vroege ochtend werden ze gearresteerd en afgevoerd. Onder hen waren niet alleen Koreanen maar ook een tachtigtal Thais en twintig Indonesiërs.

Na de middag begon de ruimte voor het podium terug vol te lopen met betogers. Enkele sprekers brachten verslag uit van de onderhandelingen in de ministersconferentie. Een vertegenwoordiger van Public Services International, een wereldwijde koepel van overheidsvakbonden, kondigde aan dat er een slachtoffer te betreuren viel. “De democratie is spijtig genoeg het slachtoffer geworden van de hebzucht van de kapitalistische landen,” verduidelijkte hij.

Lori Wallach van Public Citizen, de grootste Amerikaanse consumentenorganisatie, benadrukte dan weer dat de arme landen zich niet zomaar hadden paaien met de belofte van het ‘ontwikkelingspakket’ dat hen werd voorgespiegeld als ze de voorstellen van de Europese Unie en de Verenigde Staten zouden aanvaarden. “Waarom praat men trouwens over een ontwikkelingspakket,” vroeg ze zich af, “als dit zogezegd al sinds 2001 een ontwikkelingsronde zou zijn?” Bij de ministerconferentie van Doha werd de huidige onderhandelingsronde binnen de WTO inderdaad onder die naam gelanceerd.

De activisten wilden echter actie en die kregen ze tijdens de twee kilometer lange mars naar de kade voor het congrescentrum. De betoging was militant maar vreedzaam zoals die van dinsdag, de openingsdag van de conferentie.

Uiteindelijk verzamelden zich 7000 activisten op de kade om hun oppositie tegen de WTO kenbaar te maken. Hier klinkt dat overigens als ‘kong yee sai mau’, de enige vier woorden Cantonees die men hier in de voorbije dagen moest kennen om te overleven in Victoria Park.

De toegangsweg naar het congrescentrum was nu ook versperd door twee gepantserde waterkanonnen. Ook de internationale media stonden er in grote getale te wachten op incidenten in plaats van hun aandacht te richten op de protestmanifestatie die enkele tientallen meter verder plaatshad. Betogers probeerden hen tevergeefs te overtuigen om aandacht te schenken aan de inhoud en niet enkel aan de incidenten.

Verschillende sprekers verklaarden hun solidariteit met de gearresteerde betogers, wat telkens op gejuich onthaald werd. Rond zes uur kondigde Elisabeth Tang, vakbondsleidster en voorzitster van de Hong Kong People’s Alliance, het einde van de betoging aan. Ze wees op het scherpe contrast tussen de democratie die in het Victoria Park had geheerst in de voorbije dagen en de sfeer in het congrescentrum. “Daarbinnen hebben enkelen het zeggen, terwijl bij ons naar ieders mening geluisterd wordt,” zei ze.

Enkele Filippijnse activisten verbrandden ter afsluiting nog een pop van een gier die een VS-vlag vasthoudt. Eindelijk stroomden ook de fotografen toe. Ze hadden door dat ze tevergeefs op incidenten gewacht hadden en besloten toch nog vlug enkele plaatjes te schieten.

Bij de terugtocht was de sfeer nog steeds even vastberaden als dinsdag, bij de start van deze protestbijeenkomst. Blijkbaar is iedereen er zich goed van bewust dat dit slechts een kleine stap is in een strijd die ongetwijfeld op het thuisfront een vervolg zal krijgen.

Bericht uit Hong Kong: Solidariteit en diversiteit onder de paraplu van de Hong Kong People’s Alliance

Hong Kong, 18 december – De protestactiviteiten van de voorbije dagen in en rond het Victoria Park waren georganiseerd door de Hong Kong People’s Alliance (HKPA), een coalitie van 33 lokale organisaties waaronder vakbonden, studentenorganisaties, vrouwenorganisaties en andere basisorganisaties.



Migrantenorganisaties spelen een belangrijke rol in HKPA. Vooral de Filippijnse migranten zijn zeer actief. Dat is niet verwonderlijk in een stad waar naar schatting 100.000 Filippino’s werkzaam zijn in de slechtst betalende jobs.

“De organisatie van de People’s Action Week was geen sinecure,” vertelt Lee Kai Loon, van de Asian Student Alliance, één van de groepen in de HKPA, “De eerste vergadering had plaats in september 2004, meer dan een jaar geleden.” De HKPA was in staat om met de verschillende organisaties een gezamenlijk programma uit te werken voor de hele week.

In het park vallen toch verschillen op. Zo zijn er twee centrale pleinen en twee podia. De South China Morning Post, de belangrijkste engelstalige krant van Hong Kong had het over het gematigde “Sink WTO” kamp en het radikale “Junk WTO” kamp. Dat is echter lang geen accurate beschrijving. In de eerste plaats is de nuance tussen “sink” en “junk” eerder academisch. Bovendien zijn het groepen uit het zogenaamde ‘gematigde’ kamp die de meest geweldadige acties uitvoeren. En vele activisten lopen ook vlotjes van het ene plein naar het andere naargelang het programma. Verwarrend voor een journalist die alles in enkele lijntjes moet samenvatten.

In werkelijkheid is er een grote diversiteit aan groepen en zitten de verschillen eerder op een ander vlak. Aan de ene kant van het spectrum zijn er organisaties die enkel actief zijn rond één bepaald thema. Zo zal je de Koreaanse boeren bijvoorbeeld zelden een woord horen zeggen over gezondheidszorg of arbeidsrechten. Aan de andere kant zijn er groepen die de WTO in een historische en globale context benaderen. Vandaar dat er bijvoorbeeld ook conferenties doorgingen over het verband tussen de wereldhandel en oorlog. De oorlog tegen Irak bijvoorbeeld heeft ook een economische grondslag.

Niet iedereen is ook even gelukkig met de manier waarop de Koreanen de politie te lijf gaan. De lokale organisatoren laten duidelijk merken dat zij enkel vreedzame protesten organiseren. Toch heb ik hier nog niemand deze acties horen veroordelen. Er is immers veel begrip voor de woede van de boeren. En onder activisten met gemeenschappelijke doelstellingen primeert de solidariteit op meningsverschillen over strategie en taktiek.

Bericht uit Hongkong: Wijk rond het congrescentrum volledig afgesloten

Hongkong, 17 december – Na de incidenten met de Koreaanse boeren is de wijk rond het congrescentrum volledig afgesloten voor alle verkeer. Een poging om voedsel en water naar de ingesloten betogers te brengen mislukt maar de steun van de lokale bevolking is groot.



De doorbraak van de protesterende boeren doorheen de politielinies duurde niet lang. Ze werden met traangras teruggedreven en omsingeld. Het sociale leven in Wanchai, de centrale wijk van Hongkong Island, werd door de veiligheidsdiensten platgelegd. Metro, bus, tram en alle privaat vervoer werd uit de straat verbannen.

Toen de boeren al enkele uren vastzaten in de omsingeling van de politie, namen enkele Filippijnse activisten in het Victoria Park het initiatief om hen voedsel en water te brengen.

We vertrokken rond tien uur met een groepje van dertig uit verschillende landen en wandelden door de straten waar voetgangers nu vrij baan hadden. Door de bevolking van Hongkong werden we aangemoedigd en op applaus onthaald.

Toen we in de buurt kwamen van de plaats waar de betogers vastzaten, werden we aan een politiebarricade tegengehouden. Onderhandelen had geen zin. We moesten onverricht terzake terugkeren. Maar ook hier was de reactie van de lokale bevolking hartverwarmend. De politie werd op gejou onthaald toen ze ons terugstuurde en de woorden van onze woordvoerders werden spontaan in het Chinees vertaald.

Intussen was onze groep al flink aangegroeid aangezien tientallen zich spontaan aangesloten hadden. Toen we terug bij het Victoria Park kwamen waren we met 100, drie keer meer dan bij ons vertrek. Het hele Victoria Park bleek toen ook volledig afgesloten door de politie. Niemand kon er nog in.

Bericht uit Hongkong: Het geduld van de boeren is op

Hong Kong, 17 december – Nu in de voorbije dagen nogmaals bleek dat de ministers van de rijke landen tot geen enkele toegeving bereid zijn, is de maat vol voor de boeren. Aangevoerd door de Koreanen wisten ze vandaag door het politiecordon te breken en op te rukken naar het congrescentrum waar de ministerconferentie van de wereldhandelsorganisatie (WTO) doorgaat.


Een niet aflatende stroom betogingen trok in de voorbije dagen van het Victoria Park, waar de tegenstanders van de WTO zich ophouden, naar de kaai voor het congrescentrum waar de ministerconferentie zelf doorgaat. De demonstraties verliepen vredevol op enkele kleine incidenten na.

Vandaag werd de sfeer op de kaai grimmiger. De autoriteiten hadden metershoge hekken laten optrekken ter versterking van de hekken naast de toegangsweg naar het congrescentrum. De enige ingang zag eruit als een versterkte burcht. Vooraan stond nog steeds een rij vrouwelijke agenten. Achter hen stond de oproerpolitie echter rijen dik in vol ornaat. Zij waren voorzien van peperspray en enkelen droegen geweren om traangasgranaten af te vuren.

Om drie uur kwam de betoging toe van de jongeren en studenten, even later gevolgd door een groep van verschillende Koreaanse katholieke verenigingen, inclusief een groot kruis en twee priesters. Een half uur later kwam de eerste groep Koreaanse boeren toe, aangevuurd door het tromgeroffel dat ons hier inmiddels al vertrouwd in de oren klinkt.

Zes Koreaanse boeren scheidden zich van de rest af en begonnen zich om te kleden. Vervolgens gingen ze met de rug naar de zee op de rand van de kaai staan en hieven ze met gebalde vuist een strijdlied aan. Na een laatste aanmoediging sprongen ze één voor één het koude zeewater in, deze keer zonder zwemvest.

Uiteraard wisten ze wel dat het hen niet zou lukken om het congrescentrum al zwemmend te bereiken. Honderd meter verder werden ze al uit het water gehaald door de politie en terug aan hun kameraden overgeleverd die hen veilig op het droge hesen.

Dat was blijkbaar het sein voor andere Koreaanse boeren om aan de slag te gaan. Ze slaagden erin om met een touw een hek neer te halen op een stuk bij het water, waar het hek nog niet versterkt was. De Koreaanse boeren blijven verbazen met hun vindingrijkheid en de militaire discipline en precisie waarmee ze tewerk gaan.

Maar ook de truuk met het hek was een afleidingsmeneuver want van zodra het hek in het water gekieperd was, gingen de Koreanen terug naar hun groep. Die was intussen naar de poort getrokken en probeerde er door de politielinies te breken. De politie ging de demonstranten te lijf met het waterkanon en peperspray. De betogers gaven niet echt veel weerwerk en beperkten zich tot het gooien van wat in hun bereik lag. Vooral de aluminium laddertjes van de media bleken effectieve, maar lichte, projectielen.

Rond vijf uur bereikte echter een betoging van duizenden boeren de kaai. Minstens tweehonderd van hen hadden de zwemvest al omgord. Toen was het nog een kwestie van uren tot de boeren door het politiecordon konden breken. Toen de avond viel hadden ze de toegangsweg tot het congrescentrum bezet.

Eén ding is duidelijk: Het geduld van de boeren is op. Niet dat ze met grote verwachtingen naar Hong Kong gekomen waren. Van bij het begin was het duidelijk dat ze elk akkoord van de ministerconferentie zouden verwerpen en liever de hele WTO zagen verdwijnen. De voorbije dagen bleek echter nogmaals dat de ministers van de Verenigde Staten en de Europese Unie tot geen enkele toegeving bereid zijn. Voor de boeren is de maat vol.

Foto's:
http://www.indymedia.be/nl/node/836
http://www.indymedia.be/nl/node/833
http://www.indymedia.be/nl/node/834

Foto's uit Hongkong: Thai boxing

Hong Kong, 17 december – Arme boeren hielden vandaag een wedstrijd Thai boksen waarbij één van hen het symbolisch opnam tegen de WTO. Hoewel het een ongelijke strijd was beet de wereldhandelsorganisatie uiteindelijk in het stof.


Het wereldwijde netwerk van kleine boeren, La Via Campesina, organiseerde deze morgen een partijtje Thai boksen. Twee boksers traden in het strijdperk op het gras van Victoria Park, op enkele kilometers van het congrescentrum waar de ministers van WTO-lidstaten momenteel vergaderen. Ze werden daarbij aangemoedigd door tientallen boeren uit verschillende landen van Azië.

Van bij het begin was het duidelijk dat het om een ongelijke strijd ging. Eén van de boksers, een pluimgewicht, stond symbool voor de arme Thaise boeren, terwijl de kolos die tegenover hem stond de WTO vertegenwoordigde. Hij kreeg de steun van enkele heren in maatpak die blijkbaar gestuurd waren door de Thaise overheid.

De kamp gaf volgens de boeren een indruk van de heroïsche strijd die de boeren momenteel voeren en in het begin moest de boksende boer inderdaad enkele rake klappen incasseren. Hij had echter duidelijk het publiek op zijn hand. Ondanks hun verschillende nationaliteiten stonden de aanwezige boeren en boerinnen als één man achter hem.

Dat de boeren overtuigd zijn dat ze zelfs een ongelijke strijd kunnen winnen bleek uit het einde van de kamp. Uiteindelijk moest de WTO bokser de duimen leggen. Hij ging oneervol tegen de vlakte, tot groot verdriet van de vertegenwoordigers van de Thaise overheid. De boksende boer werd prompt op de schouders genomen door de aanwezige boeren en maakte een ererondje. De slogan: “Down, down WTO!”

Meer foto's: http://www.indymedia.be/nl/node/832

Eilandengroep Tonga wordt 150ste lid van WTO en moet meteen gezondheidszorg liberaliseren

Hongkong, 16 december – Tonga werd gisteren het 150e lid van de WTO. De voorwaarden die aan het eilandstaatje werden opgelegd zijn strenger dan ooit. Vooral het feit dat ook de gezondheidszorg moest geliberaliseerd worden is verontrustend.


Nu ook Tonga lid geworden is zijn ze officiëel met 150, de club van WTO lidstaten. Tonga is een kleine archipelago in de Stille Oceaan met een bevolking van nauwelijks 100.000. Het heeft bovendien een arme bevolking die grotendeels afhankelijk is van overlevingslandbouw. De export van Tonga is verwaarloosbaar. Het mini-staatje voert vier keer meer in dan uit. Ngo’s zijn dan ook ontzet over de strikte voorwaarden die aan Tonga opgelegd werden in ruil voor lidmaatschap.

Meest verontrustend is misschien wel dat het land ook de gezondheidszorg moest liberaliseren. Dat is momenteel niet het geval voor lidstaten. Onder het GATS, het akkoord over de handel in diensten, kunnen ze zelf beslissen of ze hun gezondheidszorg willen openstellen voor buitenlandse multinationals maar zijn ze niet verplicht om dat te doen. Aan nieuwe lidstaten kunnen echter andere, striktere voorwaarden opgelegd worden. Vandaar dat Tonga nu meer diensten openstelt voor buitenlandse investeerders, met inbegrip van gezondheidszorg, dan eender welke andere WTO-lidstaat, zo onthulde Oxfam.

De regering van Tonga had nochtans beter kunnen weten. Toen Thailand lid werd van de WTO moest het land ook de gezondheidszorg liberaliseren. Buitenlands kapitaal investeerde in ziekenhuizen voor ‘gezondheidstoeristen’ uit rijke landen zodat dokters uit de openbare gezondheidszorg werden weggezogen naar de commerciële sector. Vooral op het platteland ging het gezondheidssysteem er danig op achteruit.

De ervaring van Tonga en Thailand toont aan wat er te wachten staat als de Europese Unie haar zin krijgt en het GATS akkoord veel minder flexibel wordt gemaakt. Dan zal het moeilijk worden om de gezondheidszorg nog af te schermen voor buitenlandse multinationals, met een versnelde commercialisering als gevolg. Het zal de lobbygroepen van de grote dienstenverstrekkers een zorg zijn dat de volksgezondheid daar niet bij gebaat is. Een reden te meer dus om te eisen dat gezondheidszorg uit de WTO wordt gehaald.

Bericht uit Hongkong: Vive les femmes

Hong Kong, 16 december – Een vrouwenmars trachtte vanavond de grieven van de vrouwen tot in het congrescentrum te brengen waar de WTO-ministerconferentie doorgaat. Daarbij stuitten ze echter op het politiecordon dat onvermurwbaar de toegang bewaakt.


Na de boeren gisteren was het vandaag de beurt aan de vrouwen om de WTO voor een tribunaal te brengen. Tijdens het ‘vrouwentribunaal over de impact van de WTO op vrouwen’ getuigden vrouwen over hoe de WTO-maatregelen hun situatie dramatisch hadden verslecht.

Na het tribunaal trokken de vrouwen in een betoging naar het congrescentrum waar de WTO-ministerconferentie doorgaat. Daar herhaalden ze nogmaals dat de liberalisering van de wereldhandel hun inkomen had aangetast. De plattelandsvrouwen ondervonden de prijsdaling van hun oogst als ze die op de markt aanboden, een gevolg van de dumping van landbouwoverproductie uit andere landen. Arbeidersvrouwen hadden het dan weer over de flexibilisering van de arbeid waardoor hun werkzekerheid verder ondermijnd werd.

Een tiental plaatselijke activisten veroordeelde het gebruik van pepper-spray, een irriterend product dat in het gezicht van demonstranten gespoten wordt, door de politie. Ze kookten symbolisch een pittig pepersoepje dat ze aan de politie en de delegaties in het congrescentrum wilden opdienen. Het groepje werd echter meteen door de politie omsingeld. Aan de rest van de vrouwen werd de doorgang ontzegd.

Na onderhandelingen met de politie werden de dappere vrouwen tenslotte terug vrijgelaten en konden ze samen met hun zusters terug naar Victoria Park. “Geen erg,” vond één van hen, “of we nu naar binnen kunnen of niet, ze luisteren toch niet naar ons.”

Bericht uit Hongkong: Boerentribunaal veroordeelt WTO tot onmiddellijke ontbinding

Hongkong, 15 december – In het Victoria Park, vlakbij het congrescentrum waar momenteel de ministerconferentie van de WTO doorgaat, werd vandaag een internationaal tribunaal gehouden tegen de organisatie. Op basis van getuigenissen van arme boeren werd de WTO schuldig bevonden en veroordeeld tot de onmiddellijke ontbinding.


Boeren die een proces aanspannen tegen de WTO? Er is waarschijnlijk geen enkele rechtbank ter wereld waar zo’n proces een schijn van kans zou maken, behalve in het ‘internationaal tribunaal van de plattelandsbevolking’ dat vandaag doorging in Victoria Park in Hong Kong.

Het tribunaal werd voorgezeten door een panel van drie rechters, waaronder de Filippijnse rechter Romeo Capulong, en er was een panel opgetrommeld van tien juryleden uit evenveel Aziatische landen. Zoals te verwachten stuurde de beklaagde geen vertegenwoordiger. Om de aanklacht te staven werden verschillende getuigen opgeroepen die elk ook bewijsmateriaal hadden meegebracht.

De Indiase boerenleider P. Channaiah van de Federation of Landless Agricultural Workers in Andra Pradesh, beet de spits af met een getuigenis over de situatie van de boeren in zijn staat. Hij vertelde dat ze momenteel onder druk staan om zogenaamde ‘terminator’ zaden te gebruiken. Dat zijn zaden die slechts één plantseizoen kunnen gebruikt worden. Daardoor moeten ze nu elk seizoen nieuw zaaigoed aankopen terwijl ze vroeger telkens de zaden konden hergebruiken.

Bovendien maken deze nieuwe zaden deel uit van een pakket. Het zaaigoed moet gebruikt worden met bepaalde pesticiden en chemische meststoffen, alle van dezelfde firma. “Daardoor gaat de productiekost fiks de hoogte in en zakken de boeren weg in het moeras van de schulden,” getuigde hij. Hij heeft zelf weet van verschillende zelfmoorden van boeren die hun schulden niet meer konden afbetalen.

Channaiah wijt deze evolutie onder andere aan TRIPS, het WTO-akkoord over patenten en intellectuele eigendom. Daardoor konden multinationals het alleenrecht opeisen over deze nieuwe zaden. “Vroeger gebruikten we zaaigoed dat we over verschillende generaties zelf ontwikkeld hadden,” zei hij, “maar daar hebben we nooit enig patent op genomen.”

Danilo Ramos, van de Filippijnse boerenvakbond KMP, legde de nadruk op de negatieve gevolgen van de liberalisering van de handel in landbouwproducten. Dat wordt sinds 1995 opgelegd door het landbouwakkoord van de WTO. “Vroeger, voor dat akkoord in werking trad, voerde de Filippijnen voor 1,3 miljard dollar meer landbouwproducten uit dan het invoerde,” zei Ramos, “maar vijf jaar later was de balans overgeslaan van een overschot naar een tekort op de handelsbalans voor landbouwproducten.”

In 2000 voerde de Filippijnen voor 3,5 miljard dollar meer landbouwproducten in dan uit. “Volgens de Filippijnse overheid werden daardoor 5 miljoen boeren werkloos,” ging Ramos verder. Ze werden immers uit de markt geprijsd door de goedkope landbouwproducten die op de lokale markt gedumpt werden. Zo werd in 2002 1,4 miljoen ton rijst ingevoerd uit Vietnam, Thailand en de Verenigde Staten waardoor de lokale rijstboeren als Ramos hun rijst aan lagere prijzen moeten verkopen.

Gazol Varga, een Hongaarse boer die 80 melkkoeien houdt, vertegenwoordigde de Coordination Paysanne Européenne (CPE). Hij begon zijn verhaal in 1990 toen zijn land het kapitalistisch systeem overnam. “Op tien jaar tijd werd het aantal boeren gehalveerd van 1,5 miljoen tot 750.000,” getuigde hij. Toen Hongarije vorig jaar toetrad tot de Europese Unie lieten nog slechts 250.000 boeren zich registreren.

Op de vraag van de rechters of Europese boeren niet profiteren van het WTO systeem dankzij de subsidies van de Europese Unie legde hij uit dat het ervan afhangt of men praat over de grote landbouwfirma’s of de kleine boeren. “Tachtig percent van de subsidies gaat naar de 20 percent van de boeren, voornamelijk grote landbouwconcerns,” verklaarde hij. “Voor de kleine boeren zijn er zogenaamde rurale ontwikkelingsfondsen maar de procedures zijn veel te ingewikkeld voor ons,” vervolgde hij. Hoewel hij toegaf dat de situatie van de Europese boeren niet zo dramatisch is als die van zijn Aziatische collega’s kende hij toch vijf boeren die vorig jaar de hand aan zichzelf geslaan hebben.

Varga had ook een waarschuwing voor de ontwikkelingslanden: “Europa belooft nu wel een reductie van de subsidies maar dat zal de dumping van landbouwproducten in de derde wereld niet stoppen.” Volgens de CPE kunnen de grote Europese landbouwconcerns immers gebruik maken van de vele uitzonderingsmaatregelen in het landbouwakkoord. De Verenigde Staten van hun kant gebruiken voedselhulp en goedkope leningen om hun dumpingpraktijken verder te zetten. “De grootmachten bedriegen de derde wereld met hun aanbod om de subsidies te verminderen,” besloot hij.

Shanti, een arme boerin uit de Indiase deelstaat Tamil Nadu, getuigde hoe de WTO akkoorden geleid hadden tot de introductie van nieuwe gewassen. “Vroeger verbouwden we voedsel voor de lokale markt maar nu gaat het om landbouwproducten voor de export,” vertelde ze. “De vroegere gewassen hadden minder chemicaliën nodig maar nu gebruiken we drie keer meer pesticiden en meststoffen,” getuigde ze, “en als gevolg daarvan worden de vrouwen en kinderen ziek, vooral met allerlei huidziekten”.

Het zal niemand verwonderen dat de beklaagde, de WTO dus, schuldig werd bevonden door de rechters. De jury legde de strafmaat vast: de organisatie moet op staande voet ontbonden worden.

Na het tribunaal trokken de boeren in een betoging naar het congrescentrum om de veroordeling kenbaar te maken. Dat ze voorlopig nog niet de middelen hebben om de straf effectief op te leggen deerde hen niet. Ze zijn er rotsvast van overtuigd dat die dag nog wel zal komen.

Bericht uit Hongkong: "Als we verenigd zijn is niets onvermijdelijk"

Hong Kong 14 december – Na de grote betoging van gisteren namen de tegenstanders van de WTO tijd voor reflectie en discussie in en rond het Victoria Park. Sommigen konden het echter niet laten en nu en dan trok een mini-betoging langsheen de verschillende conferenties en workshops.

Het grote podium op de sportterreinen van het park was voorbehouden aan de International League for Peoples’ Struggle die er een forum hield met als thema: “Resist imperialist plunder and war”. De hele dag gaven sprekers hun mening over de WTO, wat er mis is met de huidige handelsrelaties en waarom die aanleiding geven tot oorlog.

Eén van de spreeksters, Dr. Jane Kelsey van Nieuw Zeeland, vergeleek de bepalingen van de WTO met de relaties tussen de kolonies en de grootmachten van die tijd. Toen werd van de kolonies gezegd dat ze niet in staat waren om hun eigen zaken te regelen, vandaar dat de koloniale heersers dat voor hen moesten doen. “Nu, na de dekolonisering, maken we hetzelfde mee. De grootmachten zijn van mening dat ze het recht hebben om te bepalen hoe de rest van de wereld het eigen huishouden moet inrichten en daarvoor hebben ze een instrument gecrëëerd: de WTO,” legde ze uit.

Kelsey vond dat de ministers na de ministerconferentie in Hong Kong beter zonder akkoord terug naar huis zouden gaan. “Maar onze ambities moeten verder reiken,” voegde ze eraan toe, “want zelfs als de WTO lamgelegd wordt, dan zal ze nog niet verdwijnen.”

Blijkbaar stelde ze weinig hoop in de grote derde wereldlanden. Ze vertelde dat ze gisteren een vergadering had met de Brazilaanse delegatie. Die hadden haar onthuld dat ze konden instemmen met het voorstel van Europa voor plurilaterale onderhandelingen over de liberalisering van diensten, op voorwaarde dat er hier en daar een woord in de ontwerptekst veranderd werd. “Blijkbaar hebben ze nog niet begrepen dat we het hele WTO systeem moeten uit elkaar halen,” besloot ze alvorens opnieuw naar een vergadering met de officiële onderhandelaars te hollen.

Dat is een verwijzing naar een controversiëel voorstel van de Europese Unie om de regels voor de onderhandelingen over handel in diensten als gezondheidszorg, onderwijs en communicatie radikaal te veranderen. Volgens de bepalingen van GATS, zoals het dienstenakkoord van de WTO wordt genoemd, kunnen landen nu vrijwillig bepaalde dienstensectoren openstellen voor buitenlands kapitaal. Volgens de EU zou die liberalisering nu voor een aantal van die dienstensectoren aan elke WTO -lidstaat opgelegd worden.

Antonio Tujan, van het Asia-Pacific Research Network, was eveneens sceptisch over de intenties van de grote derde wereldlanden: “De regeringen van Brazilië en India handelen in functie van de elites in hun land die denken dat ze er een nieuw centrum van het wereldkapitalisme kunnen oprichten.” Vandaar dat volgens Tujan de volksbeweging in die landen een sterkere tegenmacht moeten opbouwen die hun regeringen in de positieve zin kan beïnvloeden.

De welbespraakte Filippijn was overigens één van de activisten van het internationale netwerk ‘Our World Is Not For Sale’ die, dankzij hun pasjes als officiële ngo-waarnemers, gisteren in staat waren om de openingssessie van de ministerconferentie te verstoren met hun slogans. Hij verzekerde echter dat hij niet tegen internationale handel per sé is. Volgens hem zijn er immers twee vormen van handel: “Handel op voet van gelijkwaardigheid die ontwikkeling bevordert en handel op imperialistische basis, wat neerkomt op plundering.” Het is volgens hem precies die tweede soort van handel die de WTO wil opleggen, om de winsten van de multinationals maximaal op te drijven.

Tujan pikte ook in op een vraag over de strategie die men moest volgen tegenover de WTO. “De strijd tegen de WTO moet in de eerste plaats gevoerd worden in onze respectievelijke moederlanden,” zei hij. Hij verwees naar Cuba en Venezuela die effectief in staat zijn om een vuist te maken tegen de grootmachten. “Zelfs de Filippijnen begint nu al een meer defensieve positie in te nemen als gevolg van de niet aflatende campagnes van de Filippijnse volksbeweging,” observeerde hij. Daarnaast blijft het volgens hem ook belangrijk om overal te gaan waar de WTO of andere internationale instellingen samenkomen zoals in Hong Kong. “Op die manier maken we duidelijk dat de mensen in de conferentie niet het volk vertegenwoordigen,” voegde hij eraan toe.

Gonzalo Berron van de Braziliaanse vakbondskoepel CUT en de Hemispheric Social Alliance gaf het voorbeeld van strijd tegen de Free Trade Area of the Americas (FTAA). Hij vertelde dat de Verenigde Staten sinds 1994 proberen om van Noord- en Zuid-Amerika één grote vrijhandelszone te maken. “We waren in staat om dat te verhinderen omdat we een alliantie vormden met de arbeiders, de jeugd, de vrouwen en de inheemse volkeren in de Verenigde Staten en Canada,” getuigde Berron, “hoewel iedereen zei dat die FTAA onvermijdelijk was.” Volgens hem is het een bewijs dat de strijd tegen de WTO wel degelijk zin heeft: “Als we verenigd zijn, dan is niets onvermijdelijk.”

Bericht uit Hongkong: "Koreaanse boeren zwemmen naar WTO-top"

Hong Kong, 13 december -- Duizenden demonstranten van over de hele wereld trokken vandaag in een protestbetoging naar het congrescentrum waar de ministerconferentie van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) van start ging. “Junk WTO” was de meest gehoorde slogan: “Weg met de WTO”.


Deze ochtend verzamelden de verschillende delegaties van de ‘People’s Action Week on WTO’ in het Victoria Park op Hong Kong Island. De sfeer zat er meteen in. Een groep arbeiders zette de dag in met een jogging tegen de WTO en in alle hoeken en kanten van het park werden slogans ingeoefend.

Om 11 uur werd verzamelen geblazen voor het podium. Vertegenwoordigers van de verschillende landen beklommen het podium om kort uiteen te zetten waarom ze naar Hong Kong waren gekomen.

Het was Singabayan (‘Kunst voor het volk’), een groep Filippijnse artiesten, die meer de aandacht trok van de media dan de speeches op het podium. Zij brachten een stuk straatteater waarbij de WTO werd voorgesteld als een monster met een slurf. Het monster joeg enkele mensen op die gevangen zaten in de verschillende akkoorden die samen de basis van de organisatie vormen: het landbouwakkoord (AoA), het akkoord over diensten (GATS), het akkoord over patenten en intellectuele eigendom (TRIPS) en het oorspronkelijke vrijhandelsakkoord dat aan de WTO voorafging (GATT).

Na twee uur ‘s middags, toen de massa was aangegroeid tot enkele duizenden, zette de stoet zich in beweging. Een opgemerkte delegatie werd gevormd door een stoet van 20 uitgemergelde standbeelden op wielen die voortgetrokken werden door de Deense kunstenaar Jens Galschiot himself.

Sexwerkers uit verschillende Aziatische landen droegen posters mee waarmee ze duidelijk maakten dat ook zij getroffen worden door de bepalingen van de WTO.

De meeste delegaties kwamen uit Azië. Vooral de Filippijnen, Korea, Japan en Indonesië zijn goed vertegenwoordigd. De Filippino’s kwamen met massa’s spandoeken en vlaggen. Bij de andere landen vielen vooral de grote delegaties van boeren op.

De boeren waren opvallend talrijker dan de arbeiders of andere bevolkingsgroepen. In de omliggende Aziatische landen vormt de landbouw nog een relatief belangrijke economische sector. Bovendien voelen boeren ook rechtstreeks de gevolgen van de liberalisering die de WTO voorstaat. De 3,5 miljoen Koreaanse boeren bijvoorbeeld vrezen dat de lokale rijstproductie volledig in elkaar zal storten nog voor de handel in rijst volledig wordt vrijgemaakt in 2014. Vandaar ook hun massale aanwezigheid in Hong Kong waar ze met meer dan duizend ongetwijfeld de grootste delegatie zijn.

De slogans lieten er geen twijfel over bestaan dat de demonstranten geen genoegen nemen met een hervorming van de bestaande WTO akkoorden. “Junk, junk WTO” en “down, down WTO” waren de meest gehoorde slogans. Kort gezegd: men heeft geen boodschap aan wat er momenteel in de ministerconferentie bedisseld wordt, de WTO moet weg.

De betoging eindigde op een kaai in het zicht van het grootse congrescentrum waar de ministers intussen aan hun conferentie begonnen. Tijdens een kort programma gaven de sexwerkers enkele liedjes ten beste. Lee Kai Loon van de Asian Students Alliance, zei dat ook het onderwijs te lijden hebben onder de WTO. “Wij, jongeren, zijn bezorgd over onze toekomst, en daarom zijn we hier massaal aanwezig,” zei hij. Een andere opgemerkte bijdrage kwam van Nathalie Hrizi, de vertegenwoordigster van ANSWER, een anti-oorloggscoalitie uit de Verenigde Staten. Zij verzekerde de betogers dat de gewone burgers van haar land zich afkeren van het beleid van president Bush.

De rest van het programma ging verloren in het tumult dat ontstond toen tientallen Koreaanse boeren reddingsvesten tevoorschijn haalden en in zee sprongen. Volgens een woordvoerder van de wereldwijde coalitie van kleine boeren, La Via Campesina, wilden ze zwemmend het congrescentrum bereiken.

Blijkbaar ging het echter om een afleidingsmaneuver want toen een kleine tweehonderd boeren in zee dobberden, rukten hun kameraden op naar de toegangsweg tot het congrescentrum. De gigantische doodskist van de WTO die ze de hele weg hadden meegedragen werd in brand gestoken en over het politiecordon geduwd.

Terwijl de rest van het programma werd afgewerkt en de zwemmers terug aan wal werden getrokken, bleven de Koreaanse boeren de media bespelen met wat heen en weer geduw en enkele charges tegen de politieschilden.

Ze kwamen pas terug naar de stad toen de rest van de demonstranten al op zoek gingen naar hun avondmaal. Bij mijn weten zijn er geen slachtoffers gevallen, behalve één van de zwemmers die met onderkoelingsverschijnselen werd afgevoerd.

In elk geval zit na vandaag de sfeer er goed in. Of er op de ministerconferentie een akkoord wordt bereikt of niet, de sociale bewegingen willen gewoon van dat hele WTO systeem vanaf.

Voor de foto's van de betoging zie: http://www.indymedia.be/nl/node/751

Bericht uit Hongkong: "Beter geen WTO-akkoord dan een slecht akkoord"

Hong Kong 13 december – De stad maakt zich op voor de zesde ministerconferentie van de Wereldhandeslorganisatie (WTO). Vanaf vandaag starten ook de parallelle activiteiten. In het Victoria Park verzamelen de sociale bewegingen en ngo’s voor de protestactiviteiten.


Wanneer ik gisteren de luchthaven van Hong Kong uitliep kwam ik iemand tegen met een bordje “Free José Bové”. Het blijkt dat de Franse boerenleider al enkele uren door de autoriteiten op de luchthaven wordt vastgehouden voor ondervraging. Enkele dagen eerder ondergingen enkele Filippijnse activisten hetzelfde lot alvorens ze de stad in mochten.

Officiële delegaties worden daarentegen met alle égards ontvangen. Er staat een ontvangstcomité klaar en ze worden met speciale busjes naar hun hotels gebracht.

De scène op de luchthaven schetst meteen ook de sfeer van de stad. Hong Kong is trots dat ze de zesde ministerconferentie van de WTO mag organiseren maar de onvermijdelijke protesten worden er maar met tegenzin bijgenomen.

Eigenlijk zijn er drie evenementen. Er is de ministerconferentie van de WTO waar de 148 officiële delegaties vanaf vandaag hun besprekingen aanvatten. Daarnaast is er ook een ngo-forum waar geaccrediteerde ngo’s de onderhandelingen kunnen volgen en in dialoog kunnen gaan met de delegaties.

Voor vele derde wereldlanden is die interactie met ngo’s van levensbelang aangezien enkele van die organisaties een indrukwekkende expertise hebben in de ingewikkelde materie van internationale handel. Een land als Zambia bijvoorbeeld heeft daarvoor maar 8 mensen—veel te weinig om alle ontwikkelingen in verband met de honderden pagina’s van de WTO akkoorden op te volgen.

Het derde evenement is de ‘People’s Action Week against WTO’ die georganiseerd wordt door een coalitie van lokale organisaties: vakbonden, migranten, etc. Zij worden buiten het officiële en zwaarbewaakte conferentiecentrum gehouden en hebben van de autoriteiten een vrijplaats gekregen in het centraal gelegen Victoria Park om dagelijkse protesten, manifestaties en conferenties te houden.

Toen ik gisteravond in Victoria Park aankwam waren de voorbereidingen in volle gang. In de tent van La Via Campesina, de wereldwijde coalitie van kleine boeren waartoe ook Bové behoort, stelde de Indonesische boerenleider Indra Lubis me voor aan de viceminister voor landbouw van zijn land, mevrouw Delima Hasri Azahari. Blijkbaar zijn er dus ook officiële delegaties van derde wereldlanden die geen schrik hebben om in dialoog te gaan met de activisten. Volgens Indra is de houding van de Indonesische regering tegenover de WTO aan het veranderen nu de nefaste gevolgen van de liberalisering duidelijk worden.

Onder de activisten in het Victoria Park is het duidelijk dat men liever heeft dat de ministerconferentie gewoon eindigt zonder akkoord. “Geen akkoord is beter dan een slecht akkoord” klinkt het hier. Ook onder vele ngo-delegaties in het ngo forum is dat de teneur. Blijkbaar zijn er ook derde wereldlanden die deze positie wel genegen zijn. Het valt af te wachten of ze die ook op de ministerconferentie kunnen hard maken. De grootmachten willen immers wel hun agenda doordrukken op de conferentie.

Later op de avond komt ook het bericht dat José Bové, na tussenkomst van het Franse consulaat, het land binnenmocht. Hij geeft een persconferentie in een nabijgelegen hotel. In het Victoria Park blijven enkele activisten achter om het materiaal te bewaken. Vanaf vandaag beginnen immers de massale protestactiviteiten en de lokale organisatie wil niets aan het toeval overlaten.

Ministerconferentie WTO in Hong Kong: Lidstaten moeten slecht voorstel over geneesmiddelen verwerpen

Intal en Geneeskunde voor de Derde Wereld scharen zich achter een internationale oproep aan de leden van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) om geen slecht akkoord af te sluiten in verband met patenten op medicijnen. Spijtig genoeg hebben de rijke landen er al voor gezorgd dat er maar één voorstel op tafel ligt tijdens de ministerconferentie in Hong Kong: één dat de toegang tot geneesmiddelen geen zier vooruit helpt.

Van 13 tot 18 december wordt in Hong Kong de zesde ministerconferentie van de Wereldhandelsorganisatie gehouden. Eén van de problemen die daar zullen besproken worden is de beperking die het akkoord over de intellectuele eigendomsrechten (Trade Related Intellectual Property Rights of TRIPS) oplegt aan de invoer van medicijnen. Het gaat meer bepaald om de in- en uitvoer onder zogenaamde dwanglicenties. Volgens internationale gezondheidsactivisten en ngos doen de arme landen er goed aan om de voorstellen van de rijke landen niet te aanvaarden.

Volgens TRIPS moeten alle lidstaten van de Wereldhandelsorganisatie patenten erkennen, ook op levensnoodzakelijke producten als geneesmiddelen. Het spreekt voor zich dat hiermee vooral de multinationals gediend zijn. De overgrote meerderheid van de commercieel belangrijke patenten is immers in hun handen.

In principe laat het akkoord aan arme landen wel toe om bepaalde maatregelen te nemen om medicijnen beschikbaar te maken voor hun burgers. In de praktijk betekent TRIPS echter een belangrijke rem op de beschikbaarheid van nieuwe medicijnen, zoals AIDS-remmers, in arme landen en vooral in landen die zelf niet de capaciteit hebben om medicijnen te produceren.

De verklaring over TRIPS en volksgezondheid

Ter gelegenheid van de vierde ministerconferentie van de WTO in 2001werd daarom een verklaring aangenomen over “TRIPS en volksgezondheid” waarin het recht erkend wordt van elk land om voorrang te geven aan de volksgezondheid over de patentrechten van de multinationals. In principe staat het akkoord toe dat een land een zogenaamde dwanglicentie oplegt: een multinational moet dan een lokale firma het recht geven om een bepaald geneesmiddel te produceren voor de lokale markt.

Daarmee zijn de grote landen als India of Brazilië wel geholpen, maar niet de vele andere arme landen die zelf niet de capaciteit hebben om deze geneesmiddelen te produceren. Zij kunnen het medicijn immers ook niet invoeren uit een ander land waar dwanglicenties van kracht zijn want die mag het product niet exporteren. De verklaring over “TRIPS en volksgezondheid” beloofde een oplossing voor dit probleem tegen eind 2002.

De Verenigde Staten en de Europese Unie verzetten zich echter tegen elke oplossing die aan de monopolies van hun multinationals zou raken. Het duurde tot 30 augustus 2003 vooraleer de arme landen zich moesten neerleggen bij een compromis. Het akkoord van 30 augustus maakt de uitvoer van medicijnen onder dwanglicenties mogelijk maar legt verlammende voorwaarden op. Tot op vandaag, meer dan twee jaar later, kon nog geen enkel land van deze zogenaamde oplossing gebruik maken.

Omdat het akkoord zoveel ingewikkelde voorwaarden oplegde, kwam een groep van Afrikaanse landen met een tegenvoorstel dat het heel wat eenvoudiger maakt om de handel te regelen van medicijnen die onder dwanglicenties geproduceerd worden. Dit voorstel komt van die landen die de nood aan goedkope medicijnen dagelijks aan de lijve ondervinden en kon op brede steun rekenen onder de ontwikkelingslanden. Voor de Verenigde Staten en Europa was het echter onaanvaardbaar.

Een permanente schijnoplossing

De rijke landen willen van de ministerconferentie in Hong Kong gebruik maken om van de zogenaamde “oplossing van 30 augustus” een permanent amendement te maken van het TRIPS akkoord. In de voorbije twee jaar heeft deze “oplossing” vooral bewezen onwerkbaar te zijn. Toch zou deze schijnoplossing nu een deel worden van het hele TRIPS akkoord waardoor het bijna onmogelijk wordt om er nog iets aan te veranderen.

Op deze manier halen de rijke landen volledig hun slag thuis. Voor hen kan dit hoofdstuk dan volledig afgesloten worden. Het probleem is immers opgelost. Het zal hen een zorg zorg zijn dat de zogenaamde oplossing in de praktijk de zieken in de Derde Wereld niet aan medicijnen helpt.

Een groep van internationale ngos, waaronder Oxfam International, Christian Aid en Third World Network, roept daarom de WTO lidstaten op om dit voorstel te verwerpen. Intal en Geneeskunde voor de Derde Wereld hebben zich bij deze oproep aangesloten.

“We mogen niet vergeten dat de levens van miljoenen mensen ervan afhangen of er een mechanisme gevonden wordt dat de beschikbaarheid van medicijnen verzekert,” zeggen de ngos in een verklaring. “Als het mechanisme van 30 augustus 2003 ondoeltreffend is dan moeten de WTO leden terug naar de onderhandelingstafel om een beter mechanisme uit te denken,” voegen ze eraan toe.

De redenering van de ngos lijkt logisch maar deze hele geschiedenis illustreert goed hoe in de WTO een andere logica geldt. De belangen van de multinationals krijgen er voorrang op die van miljoenen zieken. Voorstellen die tegen de economische grootmachten ingaan worden handig op een zijspoor gezet en aan arme landen wordt de mogelijkheid ontzegt om zich te ontwikkelen.

Vandaar dat de ministerconferentie van Hong Kong gepaard gaat met massale volksprotesten. De arme boeren en arbeiders van de Derde Wereld hopen immers dat hun regeringen dankzij de druk van de straat zullen kunnen weerstaan aan de chantage van de rijke landen en geen akkoorden zullen ondertekenen die de WTO nog verder in hun nadeel keren. Voor ons is TRIPS, net zoals de andere WTO-akkoorden, een ingewikkelde kwestie maar voor hen is het eenvoudigweg een zaak van leven en dood.

Filipino's wijken niet voor toenemende repressie


Moordpartijen en repressie tegen progressieven: het blijft rommelen in de Filipijnen, een Zuidoost-Aziatisch land dat bijna tien keer zo groot is als België. De volksbeweging laat zich echter niet intimideren en de positie van de Filipijnse presidente Arroyo, goede maatjes met de Verenigde Staten, staat onder zware druk.

Vakbondsmilitanten riskeren de kogel

De lijst van vermoorde progressieven in de Filipijnen wordt steeds langer. Alleen al dit jaar brachten doodseskaders en militairen meer dan 120 activisten om.

Dinsdagavond 25 oktober 2005: Ric Ramos heft samen met enkele andere vakbondsmilitanten het glas op een succesvolle strijd. Er is reden tot feesten want de directie van de suikermolen van Hacienda Luisita, waar Ramos voorzitter is van de vakbond, heeft eindelijk 50.000 euro achterstallige lonen uitbetaald. Enkele ogenblikken later valt Ramos dood op de grond. Geveld door twee kogels in het hoofd

De moord komt bijna één jaar na de slachtpartij aan het stakingspiket waarbij zeven stakers werden doodgeschoten en 35 gewonden vielen. De 4.000 arbeiders en landarbeiders van de suikerplantage waren op dat moment tien dagen in staking om de heropname van 327 ontslagen landarbeiders te eisen, een rechtvaardig loon en hun rechtmatig deel van de grond.

Toen de arbeiders stakersposten oprichtten, greep het leger naar de wapens, wat uitliep op het bloedbad van 16 november. Daar bleef het niet bij. In de nasleep werden ook nog eens vijf sympathisanten van de stakers, waaronder een priester en een gemeenteraadslid, vermoord door "onbekenden".

Vakbondsmensen twijfelen er niet aan dat het Filipijnse leger achter de moorden zit. Bij de moord op Ric Ramos werd een militair wapen gebruikt. Er waren al verschillende maanden militairen gelegerd in het dorpje waar hij woonde. Twee soldaten kwamen de dag van de moord twee keer naar zijn huis, en enkele minuten voor de moord werd in de buurt een groepje mannen in uniform opgemerkt.

Bloed in de koffie

Donderdagavond 22 september: onbekenden schieten Diosdado "Ka Fort" Fotunato tweemaal in de rug van op een motorfiets, terwijl hij van de stakerspost bij Nestlé naar huis rijdt. Ka Fort was sinds 1988 voorzitter van de vakbond van de Nestléfabriek in Cabuyao, ten zuiden van de hoofdstad Manilla. Hij volgde zijn voorganger op nadat die ook al voor de fabriekspoort was doodgeschoten.

De arbeiders van de Nestléfabriek zijn al meer dan drie jaar in staking, nadat de directie besliste de pensioensrechten van de arbeiders op te schorten en zelfs weigerde pensioenen op te nemen in de collectieve arbeidsovereenkomst (cao). Alle stakers werden ontslagen en vervangen door andere arbeiders, maar ze sleepten Nestlé voor de rechtbank. Ze wachten nog altijd op een uitspraak. Aangezien de stakersposten aan de fabriekspoorten herhaaldelijk met geweld ontruimd werden, startten de stakers een boycotcampagne met de slogan: "Er zit bloed in je koffie." In de Filipijnen is Nestlé immers vooral bekend als producent van oploskoffie.

Ka Fort was één van de centrale figuren in de staking en het vakbondswerk in de hele regio. De dag voor hij vermoord werd, hield hij 's morgens nog een toespraak op een betoging en leidde hij in de namiddag een actie aan de fabriekspoort. Bij beide activiteiten probeerden het leger en de politie de actievoerders te intimideren door hen te fotograferen en te filmen. Tot op vandaag is er nog steeds geen duidelijkheid over de daders van de moord of hun opdrachtgevers.

Een systematische campagne

Net als Ric Ramos werd Ka Fort het slachtoffer van een systematisch campagne om progressieve activisten uit te moorden. Hun vakbonden zijn aangesloten bij de Kilusang Mayo Uno (KMU), de strijdbare, linkse vakbondsfederatie. Sinds presidente Gloria Arroyo in 2001 aan de macht kwam, zijn al meer dan 480 politieke activisten, journalisten, vakbondsmensen, boerenleiders en progressieve kerkmensen vermoord door doodseskaders en militairen. Sinds begin dit jaar al 120. Velen van hen zijn lid of sympathisant van progressieve volkspartijen als Bayan Muna, Anakpawis en Gabriela, die ook in het Filipijnse parlement vertegenwoordigd zijn.

"Tot voor kort beweerde de overheid altijd dat de communistische guerrilla (die een gewapende strijd voert in de Filipijnen, nvdr) de wapens maar moest neerleggen en beter zou deelnemen aan de verkiezingen," schrijft een politiek commentator in het populaire webmagazine www.bulatlat.com, "maar deze systematische campagne toont aan dat een linkse parlementaire oppositie niet wordt geduld, en schijnt het gewapende linkse verzet gelijk te geven als ze zeggen dat men enkel met de wapens verandering kan afdwingen in dit land."

Filipijnse presidente mikpunt van volksprotest

Om verschillende redenen is de positie van de Filipijnse presidente Gloria Arroyo onhoudbaar. Ze weert zich als een duivel in een wijwatervat, maar het volksprotest blijft groeien.

Populair is ze nooit geweest, Gloria Macapagal-Arroyo. Het is zelfs de vraag of ze ooit verkozen werd. In 2001 kwam ze aan de macht nadat de vorige president, ex-filmster Joseph 'Erap' Estrada, moest wijken wegens massale protesten. Bij de presidentsverkiezingen van vorig jaar regende het klachten wegens onregelmatigheden, maar met de steun van de Verenigde Staten werd Arroyo als 'verkozen' presidente erkend.

In juni van dit jaar was het weer prijs. Er kwamen geluidsopnamen aan het licht van telefoongesprekken tussen de presidente en een lid van de 'onafhankelijke' verkiezingscommissie. Arroyo verzocht de man haar minstens een miljoen stemmen voorsprong te bezorgen bij de verkiezingen. "Dat kan geregeld worden mevrouw", was het antwoord. En zo geschiede.

Over de verkiezingsfraude kon geen twijfel meer bestaan. Maar ook de corruptie liep de spuigaten uit en telkens een onfris zaakje aan het licht kwam, viel de naam van de echtgenoot van de presidente. Op een bepaald moment stuurde Arroyo hem zelfs naar de Verenigde Staten, om af te koelen.

Ook de toenemende repressie is een reden voor het volksverzet. Betogingen worden in de hoofdstad Manilla niet meer geduld, en met geweld uit elkaar gedreven. Zelfs bisschoppen en Arroyo's vroegere vice-president kregen het waterkanon over zich heen.

De drie volkspartijen spelen een sleutelrol in de oppositie tegen de presidente. Ze waren drijvende krachten achter de afzettingsprocedure die in het parlement tegen haar werd aangespannen. Tevergeefs: de meerderheid van het parlement, dat vooral uit grootgrondbezitters en steenrijke zakenmensen bestaat, bleef achter de presidente staan.

Oppositie op alle fronten

Aangezien het parlement er niet in slaagde om recht te spreken, werd een volkscongres in het leven geroepen om de verschillende aanklachten van fraude, corruptie en mensenrechtenschendingen te onderzoeken. Het initiatief wordt breed gedragen: politici, bisschoppen, religieuzen, vooraanstaande advocaten en artiesten verlenen hun steun.

Ook de volksbeweging speelt een sleutelrol in het volkscongres, en nam de voorbije maanden het voortouw in de straatprotesten. Een eerste hoogtepunt was er in juli toen 80.000 Filipino's verzamelden om te protesteren tegen de opening van het parlementaire jaar door Arroyo. Na woelige weken met bijna dagelijkse acties en betogingen, kwam een nieuw hoogtepunt op 21 oktober toen tienduizenden boeren naar het paleis trokken.

Hoewel de golf van politieke moorden de nationale kopstukken van de volksbeweging tot nu toe heeft ontzien, worden de bedreigingen met de dag explicieter. Op de dag voor de grote boerenbetoging van 21 oktober 2005 beweerde een woordvoerder van het leger voor de camera's dat de populaire volksvertegenwoordiger Satur Ocampo geld geeft aan het NPA, de communistische guerrilla (Nieuw Volksleger, nvdr), om er explosieven mee te kopen. Door dergelijke insinuaties wil de legertop de moordcampagne tegen leden van Ocampo's partij, Bayan Muna, en andere progressieve partijen rechtvaardigen.

Het NPA dat sinds 1969 gewapende strijd voert voor de bevrijding van uitbuiting en onderdrukking, mengt zich overigens niet in de straatprotesten. Het wil de regering geen enkel excuus geven om geweld te gebruiken tegen de demonstranten.

Het volksleger voert trouwens vooral strijd tegen grootgrondbezitters op het platteland. Ka Oris, de populaire woordvoerder van de guerrilla op het zuidelijke eiland Mindanao, zegt minstens één aanval per dag uit te voeren op een militair doelwit. In verschillende andere regio's van de Filipijnen volgen de aanvallen elkaar al even snel op. In de voorbije weken zijn minstens 37 regeringssoldaten omgekomen. (Zie www.philippinerevolution.org)

Protestactie ACV-Brussel tegen moorden op Filippijnse vakbondsleiders



Een delegatie van ACV Brussel bracht een bezoek aan de Filippijnse ambassade om haar ongerustheid te uiten over de schendingen van vakbondsrechten in de Filippijnen. De Brusselse vakbondsmilitanten zijn ronduit geschokt door het recente geweld tegen vakbondsleiders, boeren en arbeiders die opkomen voor hun rechten.

Precies één jaar geleden, op 16 november 2004, werden 7 Filippijnse boeren doodgeschoten toen het leger en de politie een stakerspost van landarbeiders probeerde te ontruimen. Dat gebeurde in Hacienda Luisita, de gigantische suikerrietplantage van de invloedrijke familie Cojuangco. Daar bleef het niet bij want sindsdien werden verscheidene kroongetuigen, waaronder een gemeenteraadslid en een priester, vermoord door 'onbekenden'.

Op 25 oktober van dit jaar, werd Ricardo Ramos vermoord, de voorzitter van de vakbond van suikerrietarbeiders op de Hacienda. Daarmee was voor ACV Brussel de maat vol. De moord op Ramos kwam immers nauwelijks een maand na een andere laffe moord op een Filippijnse vakbondsleider. Diosdado Fortuna, de voorzitter van de vakbond in de Nestlé-fabriek in Cabuyao, ten zuiden van Manilla, werd op 22 september in het hoofd geschoten vanop een voorbijstekende motorfiets toen hij van het piket naar huis ging.

De moorden kaderen in een algemene campagne die progressieve activisten viseert. Sinds begin september werden in Centraal Luzon, de regio waarin ook Hacienda Luisita ligt, reeds 19 moorden gepleegd op vertegenwoordigers van vakbonden en volksorganisaties door doodseskaders. Mensenrechtenorganisaties achten het leger en de regering verantwoordelijk.

Een dertigtal militanten van ACV Brussel uitten hun solidariteit met hun Filippijnse kameraden tijdens de protestactie aan de Filippijnse ambassade in Brussel. Een kleine delegatie, waaronder de Brusselse vakbondsvoorzitter Guy Tordeur, ontmoette Chargé d'Affaires Morales en andere vertegenwoordigers van de ambassade en overhandigde hen de meer dan 200 petities die sinds de moord op Ramos werden opgehaald.

Intussen werden op de stoep van de ambassade beelden getoond van een recent bezoek van LBC-militanten aan Hacienda Luisita. De Belgische vakbondslui kwamen er danig onder de indruk van het vakbondswerk en ontmoetten er onder andere de vakbondsleider, enkele maanden voor hij vermoord werd.

Na het onderhoud in de ambassade werd kort verslag uitgebracht aan de aanwezige demonstranten, waaronder ook enkele solidariteitswerkers van Filippijnengroepen België. Vervolgens werden exclusieve videobeelden vertoond van de slachtpartij in Hacienda Luisita vorig jaar. De actie werd afgesloten met een Filippijns lied van de hoop want de vakbondsmilitanten zijn er rotsvast van overtuigd dat zelfs moordende repressie niet opgewassen is tegen een verenigde, vastberaden volksbeweging.

Grote belangstelling voor fototentoonstelling “Land is leven! De millenniumdoelstellingen in de praktijk”


Op vrijdagavond 4 november werd in Gent de fototentoontstelling “Land is leven! De millenniumdoelstellingen in de praktijk.” geopend. Meer dan 120 belangstellenden maakten er kennis met de manier waarop de volksbeweging in de Filippijnen, ondanks armoede en repressie, de millenniumdoelstellingen nastreeft en zelf in de praktijk brengt.

In 2000 ondertekenden 189 staats- en regeringsleiders een verklaring waarin ze beloven om tegen het jaar 2015 een aantal ontwikkelingsdoelstellingen te realiseren. De Filippino's weten echter wat de beloften van de wereldleiders waard zijn en blijven niet bij de pakken zitten. Zij maken zelf werk van ontwikkeling. Daarvoor kunnen ze rekenen op steun en solidariteit uit België.

In de voorbije jaren groeide een hechte solidariteitsband tussen de provincie Oost-Vlaanderen en de Cordillera, een bergstreek in het noorden van de Filippijnen. Dat is het resultaat van de solidariteitscampagne en de concrete projectsteun van Filippijnengroepen België, Bevrijde Wereld, KWIA, Cordi-Bel en het Oost-Vlaamse provinciebestuur. In het kader van deze campagne gingen verschillende groepen Vlaamse jongeren op inleefreis waar ze getroffen werden door de vitaliteit van de lokale volksbeweging die deze steun aanwendt voor daadwerkelijke, duurzame ontwikkeling. De foto's van deze jonge reizigers brengen die indrukken nu over op het grote publiek.

De vernissage van de tentoonstelling werd ingeleid door Wim De Ceukelaire, woordvoerder van Filippijnengroepen België. William Blondeel, directeur van de dienst Welzijn, Gezondheid en Internationale Samenwerking van de provincie Oost-Vlaanderen, lichtte het engagement van het provinciebestuur toe op het vlak van de steun aan projecten in de Filippijnen en op het vlak van ontwikkelingseducatie. Ben Hageman, die deze zomer de Filippijnen bezocht, gaf nog een kort commentaar bij de fotoselectie. Omdat ook de Filippijnse gemeenschap in België sterk bij de campagne betrokken is, werd het programma afgesloten met een demonstratie arnis, de traditionele Filippijnse gevechtskunst.

Na de officiële opening lichtten de jongeren die in de voorbije jaren naar de Filippijnen en de Cordillera op inleefreis gingen, de tentoonstelling toe en leidden het talrijke publiek rond. De fototentoonstelling is nog te bezichtigen in De Centrale, Kraankinderstraat 2 in Gent, tot 4 december van maandag tot vrijdag tussen 14u00 en 23u00, op zaterdag van 9u00 tot 23u00 en op zondag van 15u00 tot 23u00.

More pictures: 1 and 2

Campaign weekend 11.11.11


This weekend was the campaign weekend of 11.11.11, an annual campaign of the Flemish North-South movement. We had some fun with the white ribbons that had to remind the politicians about their promises to achieve the MDGs. Here in Schaarbeek, we sought out some colonial statues. The message was clear: our government has the choice between continuing the (neo-)colonial policies or breaking with them. More pictures are here.

Jo reports about International Solidarity Mission

Atty. Jo Dereymaeker was interviewed this morning on VRT, Flemish radio about the International Solidarity Mission last August in the Philippines. We're also finalizing her report about the mission (in Dutch) and might upload some of the stuff on some website. Meanwhile, here is the mp3 of the interview.

Straight Outta Compton

I discovered Nina Gordon's kick-ass version of Straight Outta Compton, an NWA song I used to play over and over again some 15 years ago. This must be the cover of the year! While surfing the net I discovered also some other curiosities related to this song. It's worthwhile to re-read the lyrics and listen to the 'explicit lyrics only' version of the song. Gee, somebody even produced a remix of all the profanities on the entire album in one track!

General strike

Today there was a general strike in Belgium. We went around Brussels on our bicycles to interview strikers. Ikuko also shot some pictures and a selection is on Indymedia. Check it out here and here.

Vakbondsleider Nestlé vermoord in de Filippijnen



In de Filippijnen werd alweer een activist vermoord. Dit keer gaat het over Diosdado Fortuna, een leider van de Nestlé staking in Cabuyao waar de arbeiders al drie jaar in staking zijn. Met Filippijnengroepen België zijn we meteen in actie geschoten ens chreven we protesbrieven. Via een vriendin van een Zwitserse NGO kregen we zelfs het adres van de Nestlé topman in Zwitserland te weten. Ook hij mag een protestbrief in de bus verwachten:

We in the Philippines Solidarity Groups Belgium (Filippijnengroepen België – FGB) are apalled by the news about the assassination of Mr. Diosdado Fortuna, a brave union leader from the Southern Tagalog region in the Philippines. As some of us have had the privilege to meet Ka Fort in person just a couple of weeks ago we can attest to the fact that he was a gentle and soft-spoken man who impressed us with his dedication to the defense of workers' rights. We are saddened by his dead and grieve with his family and with his comrades in the struggle.

Fortuna, fondly called “Ka Fort” by friends and comrades, was the president of the Union of Filipro Employees – Drug, Food & Allied Industries (UFE-DFA-KMU) in Cabuyao, Laguna. He was also the chairman of the Pagkakaisa ng mga Manggagawa sa Timog Katagalugan (PAMANTIK-KMU) or the Unity of Workers in Southern Tagalog, the regional chapter of Kilusang Mayo Uno (KMU) in Southern Tagalog; and he was a member of the National Council of KMU.

Ka Fort was shot at close range by unidentified men while he was riding his motorbike on his way home from the Nestlé picket. He sustained two fatal gunshot wounds in the chest and was pronounced dead on arrival at the Calamba Provincial Hospital.

You will be well aware that Ka Fort is not the first Philippine activist to be killed by bullets. To the contrary, we have been informed about assassinations of progressive leaders all too often. After peasant leader Eddie Gumanoy and human rights activist Eden Marcellana, Ka Fort is the third regional leader in Southern tagalog who has been killed under the Gloria Macapagal-Arroyo administration. After Atty. Norman Bocar from Samar and United Church of Christ in the Philippines pastor Raul Domingo from Palawan, Fortuna is the third prominent progressive social leader to be killed in the country in the span of one month.

In these circumstances, we have ample reason to believe that this killing is politically motivated and makes part of a military campaign to silence progressive activists. Fortuna has allegedly been on the hit list of the military due to his active political involvement. He was under constant surveillance and harassment by military and paid goons of Nestlé since the Cabuyao plant went on strike on January 14, 2002 over deadlock in the collective bargaining agreement (CBA). The Nestlé management refuses to include the retirement benefits of the workers in the CBA, despite an earlier ruling of the Supreme Court in favor of the workers.

We are abhorred by the current political climate in the Philippines where progressive leaders are killed with impunity. We urge you therefore to exert all your influence to ensure an impartial investigation in the killing of Ka Fort. Moreover, the political killings must stop now. We count on you to make this happen.

Terug uit de Filippijnen

Zelf ben ik al maanden niet naar de Filippijnen geweest maar ik heb wel meegewerkt met groepen die er deze zomer op inleefreis gingen. Zo was er een groep jongeren van intal en een groep vakbondsmensen van LBC. Dit weekend hoorde ik van beide hun aangrijpend reisverslag. Enerzijds zijn ze geschokt door de onvoorstelbare wantoestanden maar anderzijds zijn ze er aangestoken door de tomeloze energie van de volksbeweging. Beide groepen hebben ook uitgebreide verslagen op het net:

De groep van intal
De groep van LBC

Youssou N'Dour steunt campagne Filippijnse inheemsen

Youssou N'Dour, een levende legende van de Afrikaanse muziek, toonde zaterdag 3 september zijn steun voor de Filippijnse inheemsen in hun strijd tegen de grootschalige mijnbouw. Tijdens een solidariteitsmanifestatie in Sint-Niklaas hanteerde hij de verfborstel om de Cordillera, een bergstreek in het noorden van de Filippijnen, symbolisch terug kleur te geven.

Samen met tientallen voorbijgangers kleurde Youssou N'Dour, de Senegalese vedette van het stadsfestival Villa Pace, een uitvergrote versie van de campagnekaarten in. Deze werden speciaal ontworpen door Jonas Geirnaert en Pieter De Poortere, twee jonge Oost-Vlaamse kunstenaars, voor de gezamenlijke campagne van Filippijnengroepen België, KWIA, Bevrijde Wereld en Cordi-Bel.

Deze organisaties steunen samen met de provincie Oost-Vlaanderen al jaren de inheemse volkeren van de Cordillera die het bergland als hun voorouderlijke gronden beschouwen. “Land is Leven” is het motto van deze volkeren. Ze houden de traditie hoog van duurzaam gebruik van natuurlijke rijkdommen met als eenvoudig principe dat deze moeten doorgegeven worden aan de volgende generaties.

Maar hun voorouderlijke gronden zijn bedreigd. Sinds de Amerikaanse kolonisatie worden de natuurlijke rijkdommen ontgonnen door buitenlandse multinationals. Dat heeft nefaste gevolgen voor het leefmilieu, de gezondheid, de cultuur en het inkomen van de lokale bevolking.

De lokale bevolking heeft een duurzaam alternatief voor deze grootschalige mijnbouw. Hun principe is dat het land moet toebehoren aan degenen die het bewerken. Ze willen op een duurzame manier aan landbouw doen en de voedselzekerheid bewaken met respect voor de lokale cultuur en het milieu. De grootschalige plundering moet stoppen en vervangen worden door kleinschalige ontginning en verwerking van de minerale rijkdom, onder het beheer van de lokale bevolking. Dat is waarvoor de lokale organisatie Cordillera People's Alliance ijvert.

Toen Youssou N'Dour enkele uren voor zijn concert door landgenoot Mamadou van Bevrijde Wereld werd rondgeleid was hij meteen overtuigd om de actie te steunen.Daarmee legt hij de band tussen de strijd van arme boeren in West-Afrika en de Filippijnen, net zoals deze ngo uit Sint-Niklaas al jaren doet.

Wie meer informatie wil over de actie kan contact opnemen met het secretariaat van de campagne via fgb@intal.be of 0484-119231.

Internationale beweging eist het recht op gezondheid op

Meer dan 1300 mensen uit 80 landen kwamen eind juli samen in Cuenca, Ecuador voor de tweede People's Health Assembly (PHA). Onder hen waren gezondheidsactivisten, academici, boerenleiders, dokters en twee vertegenwoordigers van intal die zich onvervaard in de tientallen conferenties, workshops, filmvertoningen, concerten en persconferenties stortten. Een week later daalden allen terug uit de Andes af met nieuwe plannen om de volksgezondheid te verdedigen tegen de moordende globalisering.

Een van de hoogtepunten van de PHA was de lancering van Global Health Watch, een alternatief rapport over de gezondheidstoestand van de wereld. Het rapport stelt vast dat vroegere officiële beloften om wat te doen aan de wereldwijde gezondheidscrisis niet werden ingelost en dat het met de nieuwe millenniumdoelstellingen alweer dezelfde richting uitgaat.

De Global Health Watch stelt dat er enkel verandering kan komen als sociale rechtvaardigheid vooraan op de politieke agenda wordt gezet. Voor een duurzame verbetering van de volksgezondheid moeten immers de onderliggende sociale en economische factoren aangepakt worden zoals armoede, landloosheid, werkomstandigheden enz.

Deze vaststellingen werden geïllustreerd door ontelbare getuigenissen.

Boeren en inheemsen uit gastland Ecuador getuigden hoe hun rivieren vergiftigd worden door de ontginning van olie. Terwijl de nationale en buitenlandse oliefirma's met de rijkdom van de bodem aan de haal gaan, wordt het vee vergiftigd en zinken de lokale gemeenschappen verder weg in armoede.

"Er zijn twee problemen met essentiële geneesmiddelen," verklaarde een Indische vakbondsactivist, "ofwel zijn ze niet beschikbaar, ofwel niet betaalbaar." Hij wees de onrechtvaardige patenten met de vinger. Eduardo Espinoza, een expert in de volksgezondheid uit El Salvador, trad hem bij: "Patenten verkorten het leven, vooral van arme mensen."

Jeff Conant, een milieuactivist uit Californië, vertelde dat in zijn land het hele sociale zekerheidssysteem op sterven na dood is. "Ik ben één van de 323.000 mensen die volgens de gouverneur van Tennessee niet in aanmerking komen voor TennCare, de ziekteverzekering van de overheid," vertelde zijn landgenote Lori Smith, "hoewel vele van hen al onder de armoededrempel leven." Ze voegde eraan toe dat degene die toch in het programma kunnen blijven slechts recht hebben op 12 doktersbezoeken per maand.

Zoveel pakkende getuigenissen van de grassroots brachten zelfs de stiff upper lip van de Britse hoogleraar Michael Marmot aan het trillen. "Dit is de eerste conferentie waarin ik moest huilen," stamelde de anders zeer flegmatieke voorzitter van de Commission on Social Determinants of Health, een nieuw initiatief van de Wereldgezondheidsorganisatie. Hij beloofde om de boodschap over te brengen aan de instanties in Genève.

Hij luisterde ook geboeid naar intal's kritische kijk op de millenniumdoelstellingen, waarmee hij het naar eigen zeggen volkomen eens was. Verschillende andere professoren kwamen ons aan de mouw trekken voor een copie van deze presentatie.

Het zijn echter niet de geleerden maar de boeren, arbeiders, inheemsen, vrouwen en activisten die de volksbeweging voor gezondheid uitmaken. Zij smeedden in Cuenca volop plannen voor nieuwe activiteiten en campagnes. Daarbij trokken ze zich op aan de aanwezigheid van de Venezolaanse en Cubaanse delegaties. Beide landen verzetten zich tegen de imperialistische overheersing van de Verenigde Staten in hun continent. Dat heeft hen geen windeieren gelegd. Cuba wordt erkend als een model als het op de volksgezondheid aankomt. De Venezolaanse delegatie toonde een video over het werk van Cubaanse dokters die nu met succes helpen om ook in dat land een nieuw gezondheidssysteem uit te bouwen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de geest van Che Guevara alomtegenwoordig was tijdens de People's Health Assembly. Verschillende sprekers citeerden de revolutionaire dokter die zo'n belangrijke rol speelde in de opbouw van een vrij en democratisch Cuba. Che riep dokters op om zich niet zomaar toe te leggen op het behandelen van een individu maar op "het behandelen van de mens in de massa, de mens als deel van een groep." In Che's kijk op sociale geneeskunde worden niet enkel de symptomen behandeld maar wordt het kwaad bij de wortels uitgeroeid.

Het voorbeeld van Che indachtig maakten de deelnemers aan PHA zich sterk dat een andere wereld mogelijk is. Ze engageerden zich in de slotverklaring om samen de strijd aan te binden voor een wereld waarin gezondheid een recht is, en geen slachtoffer van de imperialistische globalisering.

Tienduizenden eisen aftreden Filippijnse presidente


Verschillende populaire showbizz artiesten daagden op voor de grote betoging tegen president Gloria Arroyo op 13 juli in Makati, het zakencentrum van Manilla. Ook Susan Poe Roces was er, de weduwe van presidentskandidaat Fernando “FPJ” Poe Jr., die vorig jaar de verkiezingen verloor; ten onrechte zoals nu blijkt. Ze was echter minder scherp en cassant dan enkele weken geleden op TV toen ze naar Arroyo uithaalde. Er waren ook vele bekende politici, die bijna met elkaar op de vuist gingen om op het podium te geraken. Dat belooft voor wanneer Arroyo zal afgezet zijn en ze hun eigen agenda terug bovenhalen.

Het grootste contingent in de betoging kwam echter van de volksorganisaties die geallieerd zijn met BAYAN, de zogenaamde nationaal democraten. Ze marcheerden schouder aan schouder en bezette beide rijbanen van Makati Avenue over de lengte van bijna een heel blok. Geen wonder dat de buitenlandse fotojournalisten meer aandacht hadden voor hen dan voor het vertoon op het podium.

Er waren ook delegaties van de League of Filipino Students van San Francisco en van Filippijnengroepen België en intal.

Naast deze groep waren er ook delegaties van andere ngos en volksorganisaties, van Bangon Pilipinas, een groep van Brother Eddie Villanueva, een andere verliezende presidentskandidaat, de aanhangers van de vorige president Estrada en van FPJ, de groep van senator Lacson, en de supporters van andere oppositiepartijen en van de burgemeester van Makati.

Verschillende observators schatten de massa op 65000 tot 80000. Dat is waarschijnlijk geen overdrijving als we de yuppies meetellen die uit de kantoortorens naar beneden kwamen om het programma mee te volgen.

“Ik baande me een weg door de massa tot net voor het podium,” schrijft Rita Baua van BAYAN, “en stelde vast dat elke vierkante meter bezet was door vijf tot zeven personen terwijl dat er anders hooguit vier zijn.” Ze voegt eraan toe dat de venters vergaten om hun waar aan de man te brengen en liever volgden wat er op het podium gebeurde. “Ik had een déjà vu naar een manifestatie van 1983, toen dictator Marcos zijn opponent Aquino had laten ombrengen, en mensen van alle pluimage in grote getale op straat kwamen,” geeft ze nog mee.

De demonstranten werden opgezweept door de liedjes en slogans van de culturele groepen. Op andere momenten luisterde de massa naar de gedichten van progressieve dichters die werden voorgelezen door bekende acteurs. Die mix van progressieve cultuur en militante speeches is eigen aan de betogingen in de Filippijnen.

Ka Satur Ocampo, een volksvertegenwoordiger van de volkspartij Bayan Muna, was de enige politicus die het woord mocht nemen en als laatste nog wel. Hij benadrukte dat men er geen genoegen mee zou nemen als Arroyo vervangen werd door haar vice-president. “Het volk wil dat er een overgangsraad gevormd wordt met vertegenwoordigingen van boeren, arbeiders, vrouwen, jongeren en stadsarmen om het roer van het land over te nemen,” verduidelijkte Ocampo.

Global solidarity with Dr. Maslamani

Last June 6, Dr. Ahmad Maslamani was arrested at the dead of night in his Jerusalem home, in front of his children. Three weeks later he is still detained. It is an experience shared with many other Palestinians who do not wish to hide their concern for the well-being of their people. But Dr. Maslamni is not just anybody. He is the director of the Union of Health Work Committees (UHWC), an organization providing health services throughout the Occupied Palestinian Territories and one of our partner organizations.

To add insult to injury Dr. maslamani doesn't even know why he was arrested by the Israeli special forces. Although he was brought to court already four times, no charges have been filed yet. Apparently, the Israeli authorities prefer to leave him in limbo in order to break his morale.

They might be waiting in vain. Since his arrest, solidarity with Dr. Maslamani is snowballing. People from all over the world are sending him solidarity messages. We had hardly informed our other partner organizations or Dr. Eleanor Jara, Ahmad's colleague from the Philippine Council for Health and Development, wrote us: “Please include us among the peoples of the world who are asking the Israeli government to free the good doctor now.” Organizations from Nicaragua, Iran, France and the United States quickly followed suit.

Also individuals from countries as divers as Iceland, Senegal and Israel expressed their solidarity. “My solidarity with Dr. Maslamani comes from the bottom of my heart because I know the consequences of his imprisonment are heavy for the Palestinian people,” writes Agnès Machiels.

Others put Dr. Maslamani's arrest in its political context. Enrique Ferro writes: “I am concerned with Dr. Ahmad Maslamani's plight, and I wish him a quick release. For all my experiences in Palestine, and after some time following the events in the occupied territories, and spreading on a daily basis news and analyses about all that, I cannot still come to terms with all the injustices suffered by the Palestinian people, whose only guilt appears to be their existence, and the fact that they are the legitimate inhabitants of Palestine...”

In Belgium, many people relayed their concern to the Belgian minister of foreign affairs and to the Belgian embassy in Tel Aviv. As a result, the Belgian ministry of foreign affairs assured them that they would monitor Dr. Maslamani's case closely.

The current wave of solidarity with Dr. Maslamani appears to be far from over. Several websites have copied the call for solidarity messages. Some people are asking for more addresses of agencies they could involve and a big US human rights organization requested more information so they could launch an urgent action alert. Whatever happens to Dr. Maslamani, the world is watching closely.

Filippijnse parlementair voor het volk: “Je moet kunnen rekenen op de steun van de mensen”
Teddy Casiño niet bang voor golf van politieke moorden tegen zijn partij



Een zuiderse jongeman in jeans en sportschoenen schudt me grijnzend de hand in de hall van Brussel Centraal. Geen van de omstaanders kan vermoeden dat hij een Filippijnse volksvertegenwoordiger is. De 36-jarige Teddy Casiño is dan ook een buitenbeentje. Deze voormalige studentenleider voelt zich nog steeds net zo goed thuis tussen betogende boeren en stakende arbeiders als in het pluche van het parlement. Dat beschouwt hij als een groot pluspunt, zo maakt hij me herhaaldelijk duidelijk in een interview, vooral nu de mensenrechten onder vuur komen.

Het recente jaarrapport van Amnesty International stelt vast dat de ‘oorlog tegen de terreur’ de mensenrechten méér ondermijnt dan de plannen van de mogelijke terroristen zelf. Dat is in de Filippijnen niet anders, veronderstel ik.

De Filippijnse regering heeft ons land inderdaad vanaf het begin ingeschakeld in die zogenaamde ‘oorlog tegen de terreur’ van de regering Bush. VS-soldaten zijn nu terug in ons land om het Filippijnse regeringsleger bij te staan in de strijd tegen zogezegde terroristen.

De regering maakt er geen geheim van dat ze ons, de progressieve politieke oppositie, als een doelwit beschouwt. Twee jaar geleden bestempelden woordvoerders van het leger onze partij als een bedreiging voor de nationale veiligheid. Enkele maanden geleden lekte een powerpoint-presentatie om soldaten op te leiden, met als titel “Ken uw vijand”. Die noemt tientallen legale, vreedzame organisaties, waaronder ook onze partij, met naam en toenaam als onderdeel van de “Communist Terrorist Movement”, zoals men in die kringen de ‘vijand’ omschrijft.

Geen wonder dus dat sinds januari dit jaar al minstens 37 politieke moorden werden gepleegd, voornamelijk op progressieve activisten. Daaronder zijn prominente leden van onze partij. Eén van hen was gemeenteraadslid, een andere een progressieve priester die stakende landarbeiders had gesteund, maar de meesten zijn politiek bewuste leiders van hun gemeenschap. Sinds we in 2001 in het parlement zetelen zijn al 51 leden van Bayan Muna vermoord, en 21 leden van onze zusterpartijen Anakapawis en Gabriela Women's Party.

Als de militairen vroeger een dorp binnenvielen, gingen ze op zoek naar guerillero's van het New People's Army. Nu gaan ze op zoek naar de plaatselijke coördinator van Bayan Muna.

Deze situatie heeft uiteraard niet alleen met de ‘oorlog tegen de terreur’ te maken.

De presidente, Gloria Macapagal-Arroyo, gebruikt ook dikwijls de “politieke destabilisering” om de toenemende repressie te vergoelijken. Haar populariteit heeft een dieptepunt bereikt dat vergelijkbaar is met die van haar voorganger, Estrada, enkele maanden voor hij door een volksopstand werd verdreven.

De tanende populariteit van de presidente is vooral te verklaren door haar economisch beleid. Progressieve organisaties en politieke partijen leveren scherpe kritiek op haar beleid, dat alleen de rijken ten goede komt. Wij schuiven een alternatief economisch programma naar voor dat ten dienste staat van het volk. Het is precies daarom dat we onder vuur worden genomen.

Hoe zou je dat economisch beleid dan omschrijven?

De presidente riep vorig jaar zelf een begrotingscrisis uit: de overheid had niet meer genoeg geld om de rekeningen te betalen. Dat is op zich niets nieuws, maar het is er de laatste jaren enkel op verslechterd. De overheidsinkomsten dalen, omdat invoerheffingen en belastingen werden verlaagd om buitenlandse multinationals ter wille te zijn. En de uitgaven stijgen, vooral door de afbetaling van de overheidsschuld, goed voor een derde van de begroting, en door corruptie, die een vijfde van de begroting in rook doet opgaan.

De enige maatregelen die de regering naar voor schuift zijn er die de arme bevolking doen opdraaien voor de kosten: een verhoging van de BTW en besparingen op gezondheidszorg, onderwijs en sociale voorzieningen. Waardoor de armoede nog toeneemt.

Hoe reageert de progressieve beweging op de toenemende repressie?

We betreuren natuurlijk de huidige golf van politieke moorden, maar anderzijds is het ook een bewijs van het succes van de volksbeweging. We worden maar als een ernstige bedreiging beschouwd omdat we vooruitgang boeken. We laten ons dus vooral niet ontmoedigen.

Als je wordt aangevallen, moet je kunnen rekenen op de steun van de mensen. Dat is cruciaal. De hele gemeenschap wordt nu ingeschakeld om de lokale vertegenwoordigers van Bayan Muna te beschermen. Met succes. Sommigen zijn al aan een aanslag kunnen ontsnappen met de hulp van hun gemeenschap.

Een voorbeeld. Enkele weken geleden sloegen de militairen hun tenten op voor het kantoor van Bayan Muna op het eiland Samar. Binnen de kortste keren hadden lokale partijleden een barricade opgericht voor het gebouw. Ze haalden er de media bij, en toen zelfs de plaatselijke burgemeester zich tegen de militairen uitsprak, moesten ze wel afdruipen. Als de mensen politiek bewust en actief zijn, kunnen de militairen niet zomaar doen wat ze willen.

Heeft jullie aanwezigheid in het parlement al vruchten afgeworpen?

Met de zes zetels van Bayan Muna, Anakpawis en Gabriela Women's Party op een totaal van 236 gaan we natuurlijk het hele beleid niet veranderen. Maar we zijn wel in staat om de problemen en de eisen van de gewone mensen ter sprake te brengen in het parlement. Daarin hebben we wel verandering gebracht: het parlement kan de stem van het volk niet langer negeren, en wordt gedwongen om antwoorden te geven.

Vorige week dienden we een wetsvoorstel in voor de verhoging van het minimumloon met 125 peso (minder dan 2 euro) per dag. De meerderheid probeert de bespreking ervan op de lange baan te schuiven. Uiteindelijk blijft de druk van de straat het doorslaggevend.

Courage, Ahmad

This week we were shocked by the arrest of Ahmad, the director of a Palestinian NGO that is providing health services to more than 60 cities and villages. Just a couple of weeks ago I had the pleasure to stay in his house in Jerusalem, where he was arrested now in front of his children. Of course there was no arrest warrant and no charges were filed so far. I remember his children were still traumatized by his arrest some years ago when he remained in jail for several months for no reason. Well, that's life in your own capital when you're a Palestinian.

Solidarity with jailed Palestinian Dr. Ahmad Maslamani
Spanish NGOs express their solidarity with Dr. Maslamani, arrested by the Israeli police, and the Health Work Committees
Arrestation du dr Ahmad Maslamani

Twenty kilometers

Yes, I did it for the first time!

The twenty kilometers of Brussels run that is. The weather was fine, the ambience relaxed and my time was a few seconds faster than my target of 2 hours. Moreover, Ikuko also made it to the finish line and arrived some 10 minutes later.



Our team of 18 ran to support projects of Medical Aid for the Third World in Cuba. A short report in Dutch is here on the intal site. More pics are here.

Activisten roepen Filippijnse overheid op om de politieke moorden te stoppen



Een twintigtal mensen van verschillende organisaties en nationaliteiten drukten op 14 mei hun bezorgdheid uit over de recente golf van politieke moorden in de Filippijnen met een korte wake aan de Filippijnse ambassade in Brussel. Ze werden er te woord gestaan door Chargé d'Affairs Anamarie A. Morales die acte nam van hun bezorgdheid en beloofde om de boodschap over te brengen aan haar regering.

“Sinds begin dit jaar zijn al minstens 32 politieke activisten neergeschoten waaronder boerenleiders, vakbondsmensen, een gemeenteraadslid, priesters, journalisten en mensenrechtenadvocaten,” verklaarde Els Van der Sypt van Filippijnengroepen België (FGB). Alle slachtoffers behoorden tot progressieve volksorganisaties en politieke partijen.

De mensenrechtenactiviste vroeg zich af of politieke moorden nu deel uitmaakten van de officiële politiek van de regering. “De organisaties waarvan de slachtoffers deel uitmaakten worden met naam en toenaam vernoemd in een recente presentatie die wordt gebruikt bij de opleiding van militaire eenheden, onder de titel 'Ken uw vijand',” legde ze uit.

Ook de media komen onder vuur. Vorig jaar werden minstens 13 Filippijnse journalisten brutaal vermoord en dit jaar staat de teller al op zes. Daarmee komt het land op de nummer één in de trieste ranglijst van de meest moorddadige landen voor journalisten.

“Het is duidelijke dat de Filippijnse overheid niet genoeg doet,” zei Robert Shaw van de International Federation of Journalists (IFJ). “Niet één van de 65 moordzaken op journalisten in de laatste jaren werd op een ernsige manier onderzocht.”

Mr. Ivo Flachet van de International Association of People's Lawyers (IAPL) had een uitdaging voor de Filippijnse overheid. “Respect voor de mensenrechten zou geen verre droom mogen zijn,” zei hij. “Mensenrechten moeten door de overheid gegarandeerd worden, hier en nu.”

De activisten droegen bordjes mee met de namen van enkele recente slachtoffers en legden bloemen neer om hen hulde te brengen. Alvorens ze de actie beëindigden verklaarden ze aan het aanwezige ambassadepersoneel dat ze vastberaden waren om terug te komen als de Filippijnse overheid er niet in slaagt om de politieke moorden te stoppen.

English version with more pictures at indymedia.

Solidariteitsactie met en voor Filippijnse inheemsen in Gent



“Land is Leven! Laat onze aarde niet ondermijnen!” klonk het op de Gentse vrijdagmarkt op 23 april 2005. Filippijnse en Belgische actievoerders vestigden daarmee de aandacht op de problematiek van de grootschalige mijnbouw in de Cordillera, een bergstreek in het noorden van de Filippijnen.

De inheemse volkeren van de Cordillera beschouwen het bergland van de Cordillera als hun voorouderlijke gronden. “Land is Leven” is hun motto. Ze houden de traditie hoog van duurzaam gebruik van natuurlijke rijkdommen met als eenvoudig principe dat deze moeten doorgegeven worden aan de volgende generaties.

Maar hun voorouderlijke gronden zijn bedreigd. Sinds de Amerikaanse kolonisatie worden de natuurlijke rijkdommen ontgonnen door buitenlandse multinationals. Dat heeft nefaste gevolgen voor het leefmilieu, de gezondheid, de cultuur en het inkomen van de lokale bevolking.

De lokale bevolking heeft een duurzaam alternatief voor deze grootschalige mijnbouw. Hun principe is dat het land moet toebehoren aan degenen die het bewerken. Ze willen op een duurzame manier aan landbouw doen en de voedselzekerheid bewaken met respect voor de lokale cultuur en het milieu. De grootschalige plundering moet stoppen en vervangen worden door kleinschalige ontginning en verwerking van de minerale rijkdom, onder het beheer van de lokale bevolking. Dat is waarvoor de lokale organisatie Cordillera People's Alliance ijvert.

Filippijnengroepen België, KWIA, Bevrijde Wereld, Cordi-Bel en de Provincie Oost-Vlaanderen steunen de volkeren van de Cordillera en lanceerden een solidariteitscampagne. Voor deze campagne werden postkaarten ontworpen door Jonas Geirnaert (http://www.flatlife.be) en Pieter De Poortere (http://www.boerke.be), twee jonge Oost-Vlaamse kunstenaars.

Tijdens de actie in Gent werden voorbijgangers uitgenodigd om uitvergrote versies van de campagnekaarten in te schilderen. Kinderen, amateurs en enkele kunstschilders hanteerden gretig de verfborstel om de Cordillera symbolisch terug kleur geven. Joanna Cariño van de Cordillera People's Alliance, die speciaal was overgevlogen, verschafte updates over de ontwikkelingen in de Filippijnen. Terwijl de leden van Cordi-Bel--allen migranten uit de Cordillera die in België wonen-- nog een tradtionele dans ten beste gaven, legden Jonas en Pieter zelf de laatste hand aan de kunstwerken.

Deze actie is meteen ook het startschot van de solidariteitscampagne die nog loopt tot het einde van dit jaar. Iedereen die ook de Cordillera terug kleur wil geven kan contact opnemen met fgb@intal.be.

More pictures are here.