Het nieuws uit de Filippijnen wordt er niet beter op. Na een bomaanslag tegen de Glorietta shopping mall in Makati van enkele weken geleden was het vandaag de beurt aan het parlementsgebouw.
Elly, die voor ons in de Filippijnen werkt, schrijft op haar blog:
"Vandaag, rond 8 uur lokale tijd is er een zware explosie gebeurd vlak voor het filippijns Congres. Onder de gewonden zijn Luz Ilagan, de 2e verkozene van Gabriela Women's Party en haar bodyguard. Haar chauffeur Masial 'Bong' Taldo stierf ter plekke. Hij was vader van 2 kinderen, waarvan de oudste 2 jaar geleden overleed in Mindanao door militair geweld."
Intussen zijn er al drie dodelijke slachtoffers geteld, waaronder ook een volksvertegenwoordiger.
Telkens ik zoiets hoor vraag ik me af of ik het slachtoffer ken. Waarschijnlijk ken ik Bong niet persoonlijk, maar hij was de echtgenoot van een van de leidsters van Gabriela, onze lokale partnerorganisatie. Terwijl zijn vrouw zich in haar wijk inzette bij de vrouwenorganisatie, werkte hij als chauffeur voor de vrouwenpartij die eruit voortkomt. Het is een verlies voor de progressieve beweging, dat spreekt.
Bovendien is een bomaanslag op het terrein van het parlement een bedreiging van politieke aard. Het is een statement. Zeker als je weet dat gisteren een afzettingsprocedure werd ingezet in het parlement tegen presidente Gloria Arroyo door o.a. Gabriela Women's Party.
Bij zo'n nieuws moet ik ook onwillekeurig terugdenken aan die dag in maart 2003 toen ik in Davao, op het eiland Mindanao, zelf getuige was van zo'n bomaanslag. Ik was in de lokale luchthaven toen buiten een zware bom afging. Het beeld dat ik toen door het raam zag staat op mijn netvlies gebrand. 22 doden waren er toen, op nauwelijks enkele meters van me vandaan. Zoiets vergeet je niet. Het blijft je bij. En het maakt je alert voor mensen die er niet voor terugschrikken om dergelijke middelen in te zetten om hun gelijk te halen.
Tuesday, November 13, 2007
Monday, November 12, 2007
Worldmapper and inequalities in health
Last February, when I first wrote about it, Worldmapper was still stuff for nerdy blogs (like mine :-). Today, the site is featured in an academic journal as a tool to visualize inequalities in health.
According to an article in the Bulletin of the World Health Organization, seeing the world shaped by how many babies are born in a year is a more reliable and rapid way of communicating these numbers, than through tables or maps with different colors.
That is exactly what Worldmapper does. It creates a map where the sizes of countries represent the proportion of all children worldwide who were born there. A country that is quite small but with many births increases in size, while a territory with a large area but few births shrinks. Each birth is allocated the same amount of space, and thus country borders are stretched and crumpled around these adjusted areas.
Worldmapper's software has produced already 366 similar maps reshaping the world according to different indicators. What attracts me to these (apart from my fascination with maps) is that they inherently refer to social justice. The mere fact that inequality "distorts" the usual shape of countries makes you aware that something is wrong. Indeed, what else can we say about a world where the probability of a child to die before its fifth birthday varies between 5 and more than 300?
According to an article in the Bulletin of the World Health Organization, seeing the world shaped by how many babies are born in a year is a more reliable and rapid way of communicating these numbers, than through tables or maps with different colors. That is exactly what Worldmapper does. It creates a map where the sizes of countries represent the proportion of all children worldwide who were born there. A country that is quite small but with many births increases in size, while a territory with a large area but few births shrinks. Each birth is allocated the same amount of space, and thus country borders are stretched and crumpled around these adjusted areas.
Worldmapper's software has produced already 366 similar maps reshaping the world according to different indicators. What attracts me to these (apart from my fascination with maps) is that they inherently refer to social justice. The mere fact that inequality "distorts" the usual shape of countries makes you aware that something is wrong. Indeed, what else can we say about a world where the probability of a child to die before its fifth birthday varies between 5 and more than 300?
Thursday, November 01, 2007
How does the EU prepare trade negotiations with Africa?
This year, 11.11.11 campaigns against the Economic Partnership Agreements. These new free-trade agreements are currently negotiated between the European Union and 75 former European colonies known as the African, Caribbean and Pacific group (ACP). The new TV infomercial seems to cover a preparatory meeting somwehere in the European Commission's headquarters here in Brussels. Funny it is not but the mix of humor and irony, not to mention sarcasm, is quite shocking and will, hopefully, make people think about the issue.
Sunday, October 28, 2007
How serious is Mandelson?
Last Tuesday, the European Parliament, the Commission and the Council found a solution for the standoff among the three institutions about the issue of Trade-related Aspects of Intellectual Property Rights (TRIPS) flexibilities. The parliamentary vote clears the way for EU member states to ratify the amendment to the WTO Agreement onTRIPS agreed by the global trade body in December 2005. This happened after EU Commissioner on Trade Peter Mandelson assured the parliament that in the Economic Partnership Agreements and "in other future bilateral and regional agreements with poor developing countries, the Commission is not asking and will not ask for provisions which could affect access to medicines or undermine the TRIPS flexibilities contained in the Doha declaration on the TRIPS agreement and public health."It remains to be seen how sincere Mandelson is. Earlier this year he wrote two letters to Thailand admonishing it for making use of compulsory licenses -- the very same TRIPS "flexibilities" Europe pledged never to undermine.... Moreover, the reference to "poor developing countries" makes me wonder whether he wants to make a distinction between the poorest countries and those that are classified by the World Bank as middle-income countries, like for example... Thailand. Is Mandelson really serious? Wait and see...
Wednesday, October 17, 2007
Bad Brains: Still got that attitude
When a friend told me some weeks ago that the Bad Brains were coming to Brussels I didn't hesitate to buy a ticket. It would have been unforgivable to forsake this occasion when the Brains are playing just 500 meters from my home. And apparently I was right because last Sunday the Hallen van Schaarbeek were packed with people from all over Europe, as the band played only four concerts this side of the ocean on their mini-tour.It's not unforgivable not to know the Bad Brains. They never broke through in the mainstream. There aren't many bands who have invented their own genre though. The Brains did when, in the late 1970s, these jazz musicians toyed around with punk, significantly jacking up the speed, until hardcore was born. They were the first and probably also the best hardcore band ever, becoming an inspiration for every generation that has played rock and punk ever since. And if that wasn't enough to make them stand out, they tend to alternate hardcore with reggae during live shows and on their records.
Las time I saw the band must have been about 20 years ago. I had just discovered "Rock for Light", an album that is still on my favorites list (and should be on yours if you care for some pretty intense music), and I was blown away by their frantic live show.
Last Sunday singer HR, known to be extremely unpredictable, was not really with us and his performance was downright dull--hands in his pocket and his head covered with a scarf. The music was great though. The rhythm section is still rock solid at breakneck speed and Dr. Know's guitar playing hasn't lost any of its genius after all those years. The gig was way too short but still it was worthwhile. Even if their new album doesn't live up to the recordings of the early years, the Bad Brains' live shows are still an experience.
Tuesday, October 16, 2007
Satur was here
Anyone who has ever been able to work with Satur Ocampo can understand what an honor it is to welcome him in Brussels. In Philippine activist circles Bayan Muna congressman Ka Satur is an institution. "My life is the struggle and the struggle is my life," he said in an interview he did with Belgian newspaper De Morgen while he was here. And I swear that in the mouth of Ka Satur these words don't sound hollow.
We visited several European and Belgian Parliamentarians and paid a visit to the representatives of the European Commission. That last visit is what he talked about later on BBC World as you can see in the clip someone posted on youtube.
We had less than 48 hours in Brussels and there wasn't much time to unwind. Last year when he was in Brussels we had some more time and I will always remember how, after three long days of meetings and speaking engagements, he opted to spend time with his compatriots for some light talk. It was already past midnight and he must have been dead tired (at least I was!) but he didn't think twice and immediately accepted the invitation of some Filipinos who were so excited to see a congressman who actually showed interest into their lives. They met Ka Satur, a congressman like no other.
We visited several European and Belgian Parliamentarians and paid a visit to the representatives of the European Commission. That last visit is what he talked about later on BBC World as you can see in the clip someone posted on youtube.
We had less than 48 hours in Brussels and there wasn't much time to unwind. Last year when he was in Brussels we had some more time and I will always remember how, after three long days of meetings and speaking engagements, he opted to spend time with his compatriots for some light talk. It was already past midnight and he must have been dead tired (at least I was!) but he didn't think twice and immediately accepted the invitation of some Filipinos who were so excited to see a congressman who actually showed interest into their lives. They met Ka Satur, a congressman like no other.
Tuesday, October 02, 2007
How much of the Philippines have you visited?
Tonyo's blog pointed me to a cool tool that allows you to visualize the places you've visited in the Philippines on a map. Here's my Lakbayan map. Not bad, I guess, for a foreigner.
How about you: How much of the Philippines have you visited? Take the quick test today and post the results on your blog.
My Lakbayan grade is B-!
How much of the Philippines have you visited? Find out at Lakbayan!
Created by Eugene Villar.How about you: How much of the Philippines have you visited? Take the quick test today and post the results on your blog.
Sunday, September 30, 2007
Intal leden laten zich niet intimideren door Filippijnse zwarte lijst
De Amerikaanse mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch bracht het eind september aan het licht: De Filippijnse overheid hanteert een zwarte lijst van 504 buitenlanders die niet welkom zijn in het land. Op de lijst staan ook verschillende leden van intal die zich in het verleden kritisch uitgelaten hebben over de regering van Gloria Arroyo, net zoals twee Belgische advocates die bij intal een brochure uitgaven over de mensenrechtenschendingen onder haar bewind.
Ook mijn naam komt voor op de lijst. Ik ben echter in goed gezelschap. In de lange lijst namen uit meer dan 50 landen herkende Human Rights Watch verschillende religieuzen, mensenrechtenadvocaten, leden van sociale organisaties en zelfs Ramsey Clark, een vroegere Amerikaanse minister van justitie.
Volgens de officiële documenten die Human Rights Watch publiek maakte zouden de personen op de lijst banden hebben met de Taliban of Al-Qaeda--een beschuldiging die te gek is voor woorden. In werkelijkheid gaat het in vele gevallen om mensen die zich hebben uitgesproken over de golf van moorden op vertegenwoordigers van sociale bewegingen in het land of die deelnamen aan missies of conferenties over de mensenrechten in de Filippijnen.
"Als een land dat zich zelf opwerpt als een toonbeeld van democratie en vrije meningsuiting mensen op een zwarte lijst zet die kritiek hebben op het beleid, dan is dat schandalig”, zegt Sophie Richardson, directeur van Human Rights Watch Azië. "Vele mensen op de lijst hebben niks anders gedaan dan kritiek geuit op de overheid of zetten zich in om Filipino's te beschermen voor de mensenrechtenschendingen van de veiligheidsdiensten."
Het bestaan van deze lijst was geen verrassing. Het is wel de eerste keer dat hij volledig publiek wordt gemaakt. In december van vorig jaar was er een eerste incident toen een Amerikaanse mensenrechtenadvocaat de toegang tot het land werd geweigerd. Hij had enkele maanden eerder aan een mensenrechtenmissie deelgenomen. Sindsdien werd de lijst afwisselend gehanteerd als een zwarte lijst of als een "watchlist". In sommige periodes werd iedereen die op de lijst stond effectief aan de grens tegengehouden. In rustigere periodes kon men wel het land in maar werd men extra in de gaten gehouden.
Volgens de officiële documenten zou de lijst sinds 10 augustus zijn opgeheven. Aangezien het bestaan van de lijst vroeger ook altijd geheim gehouden werd is echter het onduidelijk of en wanneer hij terug van kracht wordt. Human Rights Watch riep daarom de Filippijnse overheid op om toelichting te geven en om te stoppen met het weren van buitenlanders die kritisch staan tegenover het regime.
Het spreekt voor zich dat we ons niet laten intimideren. Wij blijven ons inzetten voor de campagne "Stop the killings" die de aanhoudende politieke moorden en verdwijningen in de Filippijnen en elders aan de kaak wil stellen. Op 10 december, de internationale mensenrechtendag, plannen we alweer een solidariteitsactie. Deze lijst bevestigt dat onze solidariteit en onze acties niet onopgemerkt voorbij gaan en dat President Arroyo verveeld zit met de internationale druk.
Ook mijn naam komt voor op de lijst. Ik ben echter in goed gezelschap. In de lange lijst namen uit meer dan 50 landen herkende Human Rights Watch verschillende religieuzen, mensenrechtenadvocaten, leden van sociale organisaties en zelfs Ramsey Clark, een vroegere Amerikaanse minister van justitie.
Volgens de officiële documenten die Human Rights Watch publiek maakte zouden de personen op de lijst banden hebben met de Taliban of Al-Qaeda--een beschuldiging die te gek is voor woorden. In werkelijkheid gaat het in vele gevallen om mensen die zich hebben uitgesproken over de golf van moorden op vertegenwoordigers van sociale bewegingen in het land of die deelnamen aan missies of conferenties over de mensenrechten in de Filippijnen.
"Als een land dat zich zelf opwerpt als een toonbeeld van democratie en vrije meningsuiting mensen op een zwarte lijst zet die kritiek hebben op het beleid, dan is dat schandalig”, zegt Sophie Richardson, directeur van Human Rights Watch Azië. "Vele mensen op de lijst hebben niks anders gedaan dan kritiek geuit op de overheid of zetten zich in om Filipino's te beschermen voor de mensenrechtenschendingen van de veiligheidsdiensten."
Het bestaan van deze lijst was geen verrassing. Het is wel de eerste keer dat hij volledig publiek wordt gemaakt. In december van vorig jaar was er een eerste incident toen een Amerikaanse mensenrechtenadvocaat de toegang tot het land werd geweigerd. Hij had enkele maanden eerder aan een mensenrechtenmissie deelgenomen. Sindsdien werd de lijst afwisselend gehanteerd als een zwarte lijst of als een "watchlist". In sommige periodes werd iedereen die op de lijst stond effectief aan de grens tegengehouden. In rustigere periodes kon men wel het land in maar werd men extra in de gaten gehouden.
Volgens de officiële documenten zou de lijst sinds 10 augustus zijn opgeheven. Aangezien het bestaan van de lijst vroeger ook altijd geheim gehouden werd is echter het onduidelijk of en wanneer hij terug van kracht wordt. Human Rights Watch riep daarom de Filippijnse overheid op om toelichting te geven en om te stoppen met het weren van buitenlanders die kritisch staan tegenover het regime.
Het spreekt voor zich dat we ons niet laten intimideren. Wij blijven ons inzetten voor de campagne "Stop the killings" die de aanhoudende politieke moorden en verdwijningen in de Filippijnen en elders aan de kaak wil stellen. Op 10 december, de internationale mensenrechtendag, plannen we alweer een solidariteitsactie. Deze lijst bevestigt dat onze solidariteit en onze acties niet onopgemerkt voorbij gaan en dat President Arroyo verveeld zit met de internationale druk.
Thursday, September 27, 2007
Save solidarity!
Finally, I can assuage the fears of my foreign friends: We, Belgians, are not on the brink of civil war. Although our politicians are whipping up the contradictions between Flanders and Wallonia, the movement for solidarity is gathering steam. A petition was launched today for solidarity between all Belgians instead of the division and competition that is promoted by the rightist political parties. We have to unite in defense of our jobs, rights and environment, the petition rightly states. Even if it was only launched today, the petition already gathered 8500 signatures as of 10 pm tonight.
Thursday, September 20, 2007
"Free Joma" picket in front of the European Commission
Joma is free for now, but it's better late than never. Here's Jan's footage of our picket in front of the EC last September 10, when Joma was still in jail. He's free now but I just got worth that the Dutch prosecutors appeal against his release will be heard next week. If they win, he'll be arrested again. The struggle is not over yet!
In any case, the video has great quotes from Bruno and PJ!
In any case, the video has great quotes from Bruno and PJ!
Friday, September 14, 2007
Joma Sison was released
Sometimes truth is stranger than fiction. Take the case of Joma Sison for example. The whole story stinks and the so-called evidence is clearly not reliable. Apparently some Dutch judges came to this same conclusion when they ordered Joma released. Further detention was deemed unnecessary. The case continues, however, but at least Joma is free again while the struggle against his persecution continues...
www.defendsison.be
www.defendsison.be
Tuesday, September 04, 2007
Brutale arrestatie van Jose Maria Sison in Nederland stuit op verzet
De Filippijnse revolutionair Jose Maria Sison (of 'Joma') is in Nederland achter de tralies gedraaid. Het voorwendsel: hij zou vanuit Utrecht opdracht hebben gegeven tot moorden in de Filippijnen. De ware reden: Manilla en Washington willen Sison monddood maken en de volksbeweging in de Filippijnen klein krijgen.Stel: De politie nodigt je uit omdat er nieuwe ontwikkelingen zijn in verband met een klacht die je ooit hebt ingediend. Je bereidt netjes je dossier voor, neemt een advocaat mee en begeeft je op het afgesproken uur naar het politiekantoor. Dat deed Jose Maria Sison (68), die als politiek vluchteling in Nederland woont, op dinsdag 28 augustus. Een volgende keer zal hij zich wel twee keer bedenken. Hij werd namelijk prompt in de boeien geslaan. Erger nog, terzelfdertijd beukten tientallen politieagenten de deur in van zijn appartement. “Het was geleden van de repressie onder de Filippijnse dictator Marcos dat ik nog zoiets meemaakte”, zegde zijn vrouw Julie.
Ook bij andere Filippijnse gezinnen in Nederland werd de deur ingeramd en werden computers, documenten, diskettes, cd-roms en dvd's in beslag genomen. “Gisteren was de laatste dag dat ik me veilig voelde in Nederland”, verklaarde Jose Baleva nadien. Enkel zijn vrouw en twee kinderen (10 en 11 jaar) waren thuis toen de politie binnenviel.
Wie is die man waarvoor de Nederlandse politie de grote middelen bovenhaalde? Sison richtte eind jaren '60 mee de Communistische Partij van de Filipijnen (CPP) en het aanverwante guerillaleger op, het Nieuwe Volksleger (NPA). Onder dictator Marcos werd hij bijna 9 jaar opgesloten als politieke gevangene. Twintig jaar geleden vroeg hij politiek asiel in Nederland. Maar de Nederlandse overheid heeft de man nooit van harte geaccepteerd. Na '11 september' werd zijn rekening bevroren en kwam Sison zonder enige uitleg op de 'terroristenlijst' van de Europese Unie terecht.
De onderzoeksrechter besliste op vrijdag 31 augustus dat Sison nog minstens twee weken in de cel blijft, onder een streng regime. Zelfs zijn vrouw mocht nog niet op bezoek. Zijn raadsman, Michiel Pestman, zegt nochtans dat het bewijsmateriaal „niks voorstelt”.
De Filippijnse presidente, Gloria Arroyo, stak haar opluchting niet onder stoelen of banken, net als de ambassadrice van de VS in Manilla. Zij vonden de arrestatie van Sison een stap in de “strijd tegen het terrorisme.” Een strijd die sinds het aantreden van Arroyo in 2001 al aan meer dan 900 leiders en activisten van volksorganisaties het leven kostte...
Die volksorganisaties protesteerden met klem tegen de aanhouding van Sison. Volgens Elmer Labog, de voorzitter van de vakbond KMU, gaat het om intimidatie tegen de hele progressieve oppositie. Hij voegde eraan toe dat het “de doodsteek is van het vredesproces tussen de regering en de guerrilla” - Sison is immers hoofdadviseur van het NDF, de alliantie van revolutionaire organisaties die over vrede onderhandelde met de Filippijnse regering.
Een misdadiger, een terrorist, of geen van beide?
Officieel wordt Sison beschuldigd van het aanzetten tot moord. De man zou vanuit Nederland opdracht gegeven hebben om twee mannen te vermoorden in de Filippijnen. Het Nieuwe Volksleger (NPA) eiste de verantwoordelijkheid op voor wat volgens hen “executies” waren wegens grove “misdaden tegen het volk” van de betrokkenen. Sison zat toen (2003-2004) al meer dan 15 jaar in Nederland, en stelt al lang geen organisatorische band of verantwoordelijkheid meer te hebben voor de acties van het NPA op het terrein.
Sison werd ook in de Filippijnen al beticht van allerlei misdaden, maar nog nooit veroordeeld. In juli oordeelde het Filippijnse Hooggerechtshof zelfs dat een hele reeks aanklachten tegen hem en 50 anderen, waaronder ook deze twee moorden, van nul en generlei waarde waren. “Duidelijk politiek geïnspireerd”, vonden de Filippijnse opperrechters. Een week later velde het Europees Hof van Eerste Aanleg in Luxemburg een al even opmerkelijk vonnis: Sison stond jarenlang ten onrechte op de Europese 'terroristenlijst'. Meester Jan Fermon: “Nergens in Europa was er ook maar enige aanklacht tegen de man. Het Hof in Luxemburg vroeg zich dus terecht af hoe men zo iemand dan een terrorist kan noemen.” Enkele weken zijn er dan deze aanhouding en strafzaak. Toeval?
Monday, September 03, 2007
Joma Sison arrested
OK, maybe you don't like Joma. Your problem. But at least you can trust Jackie. I met her a couple of months ago. Believe me, you can trust her.
Sunday, August 26, 2007
Social bookmarking in plain English
A couple of weeks ago I posted some videos from the folks at Common Craft explaining wikis and rss readers in plain English. Even my colleagues understood them. Here's the latest from the same creative team explaining the genius of social bookmarking sites like delicious. I wonder who will be the first to add me to his or her network.
Belgium united
This country is going to the dogs, if our politicians are to be believed. Two months after the elections they are still trying to figure out how to form the new government. In order to justify their ineptitude they're blaming the deep divisions between French- and Dutch-speaking part of the country. Divide and rule, you know. Well, some people down here in Belgium just had enough of it. Some started a campaign on Myspace and changed their pictures with the flag. It's not that we're Belgian nationalists but we're against any further division according to language, race, belief or whatever. The people are united as one!BTW, it reminds me of my favorite Husker Du song:
It's not about my politics
Something happened way too quick
A bunch of men who played it sick
They divide, conquer
Something happened way too quick
A bunch of men who played it sick
They divide, conquer
For those under 30 or over 50: Husker Du was one of those bands that helped me through the 1980s.
This one's for Leterme: Divide and conquer live!
Sunday, August 19, 2007
Summer festivals
I prefer to monitor the summer festivals on the radio and the internet. Music festivals are more like a mega-party these days. It's not about the music anymore and that's a pity. Moreover it's expensive. Sure, I missed some nice concerts again at this weekend's Pukkelpop festival. Sonic Youth played Daydream Nation. And there was Cocorosie, one of the most exciting bands around these days. Are the Casidy sisters weird or just plain nuts? I don't know but you really have to check them out. The Hairnet Paradise video is a good start. It's amazing what they do with a kazoo and a couple of toys.
Wednesday, August 08, 2007
Call me with ello mobile
Since last month I switched mobile phone operators and chose ello mobile. It's an interesting business model. Ello mobile donates profits from its mobile phone services to selected charities. Recently they also selected a human rights project in the Philippines. Gabriela is now also supported by ello mobile and that convinced me to do the switch. If you happen to live in Belgium and would like to check out this service, please refer to their website www.ello-mobile.be.
Thursday, August 02, 2007
Back from Kinshasa
After two weeks in the RD Congo, visiting Lubumbashi and Kinshasa, I'm back in town. It was a heavy schedule and we definitely worked hard with the wonderful team of EDS. They're doing such a great job in the popular neighbourhoods of Kinshasa. We hardly had any time to discover the city but still the atmosphere of Kinshasa gets under your skin. There is probably no better way to pay respect to it than with Franco's ode to the city where he is still considered one of its greatest musicians ever. Wait for the moment an aide hands him his blue Gibson and you'll know why.
Saturday, July 14, 2007
Off to Congo
Exactly twenty years ago I set foot on African soil for the first time in Kinshasa. I was 19 and the confrontation with Mobutu's Zaire broadened my horizon not only geographically but even more politically. Now I'm preparing to go back to Kinshasa for M3M/intal, our NGO, memories from the first trip come back to my mind. The smell, the sound, the taste,... the Congo is really unique. I still remember how determined I was to go back to that wonderful country. Eventually it would take 20 years to bring me back. I'm sure much has changed and much has remained the same. Maybe I have changed the most. In any case, I'm looking forward to another confrontation with the heart of Africa.
Monday, July 02, 2007
It's a dirty war
I finally took time to read the recent Human Rights Watch report on the Philippines. "Scared Silent: Impunity for Extrajudicial Killings in the Philippines" is worth the time, not so much for the analysis, because we've read it already so many times, but for the numerous personal testimonies. The authors interviewed many relatives of the victims. Even if I have read many of them before, and even interviewed some of them in person myself, the sheer number of personal testimonies in the report is emotionally overwhelming and leaves one without much doubt about the involvement of the Philippine military in the killings.Interestingly, HRW talks about a "dirty war" to describe the situation in the Philippines. Knowing the situation on the ground, I couldn't agree more.
Sunday, June 24, 2007
EDS in digitalcongo.net
Yesterday, digitalcongo.net featured EDS, our partner organization in the Democratic Republic of Congo. This website is one of the leading webzines on the RDC and for a Congolese organization, a long feature article on that site is something to be proud of. Moreover, the article praises EDS as "one of those rare Congolese NGOs that seek to encourage endogenous development in the popular neighborhoods of Kinshasa." The writer seems to be impressed by the sheer number of organizations that is benefiting from EDS' work. Moreover, the article quotes extensively from speeches by EDS staff Sosthène Kulefwa and coordinator Martin Kibungi. Although all praise should go to Martin and his team, it's also a reason for us to be proud.
Sunday, June 17, 2007
Technology in plain English
Do you also get desperate because you cannot explain to your office mates and friends why they have to use a wiki or a newsreader or whatever new technology that is just too geeky for them? Maybe this can help you. The guys from Common Craft made two great videos to explain the advantages of newsreaders and wikis in plain English. Moreover, they have a number of translations on dotsub.com.
Subtitled versions of this video in other languages.
Subtitled versions of this video in other languages.
Subtitled versions of this video in other languages.
Subtitled versions of this video in other languages.
The Storm - Chikoy against the killings
Chikoy Pura is one of my favorite Filipino artists. His band, the Jerks, is an institution in Philippine music and they are responsible for some of the classics in Philippine rock history. They never sold out and are respected by musicians and music lovers alike. Chikoy is also not afraid to speak his mind about political issues and I saw him often play in between speeches at protest rallies. His tribute to the martyrs of the people's movement is probably not his best but heck, it moves me to tears.
Wednesday, June 06, 2007
Filippijnse vakbondsleider en parlementslid bijna vrij
Beltran meer dan een jaar onschuldig gevangen Rebellie? Dat moet inbeelding zijn! Het Filippijnse Hooggerechtshof was niet mals voor de openbare aanklagers die ervoor zorgden dat Crispin Beltran, de populaire Filippijnse vakbondsleider, al 15 maanden gevangen zit. Volgens het Hof waren er geen aanwijzingen dat de man, die ook al zes jaar volksvertegenwoordiger is, een opstand beraamde.
Beltran werd op 25 februari van vorig jaar gearresteerd. Volgens de Filippijnse regering zou hij samen met andere leiders van de sociale bewegingen en rechtse militairen een samenzwering opgezet hebben om de macht te grijpen.
Na de arrestatie van Beltran konden vijf andere progressieve parlementsleden aan arrestatie ontkomen door bijna twee maanden in het parlementsgebouw te kamperen. Beltran zelf bleef sindsdien achter slot en grendel in afwachting van een proces. Wegens zijn wankele gezondheid—de man is 74—werd hij overgebracht naar een ziekenhuis.
Gelukkig kan de oude man rekenen op steun uit binnen- en buitenland. Toen ik hem daar twee maand geleden opzocht toonde hij me een register met de namen van zijn bezoekers. De dag voor mij was een Japanse delegatie mensenrechtenactivisten langs geweest en enkele dagen eerder een Canadese parlementair. Ook in ons land werd de zaak van Beltran herhaaldelijk onder de aandacht gebracht tijdens acties van Stopthekillings.be. Op ons aandringen stelde senator Josy Dubié ook een parlementaire vraag over Beltran. Toen de Filippijnse presidente Arroyo de voorbije weken op bezoek was in Australië, Nieuw Zeeland en Italië waren er overal acties tegen zijn opsluiting. In totaal kreeg hij steunbetuigingen uit 33 landen. “Ik sta in het krijt bij de duizenden die me gesteund hebben, “zegt Beltran, “want het is dankzij hun steun dat ik en mijn familie weerstand hebben kunnen bieden aan deze onrechtvaardigheid.”
Voorlopig is het nog wachten op de uiteindelijke invrijheidstelling. Beltran denkt er niet aan om rust te nemen. “Ik heb zolang kunnen rusten,” zegt hij, “en bovendien herinnert mijn opsluiting eraan dat er nog veel werk aan de winkel is voor gerechtigheid en mensenrechten zullen heersen in ons land.”
Sunday, June 03, 2007
De loze beloften van de G8
In juli 2005 kwamen de leiders van de 8 machtigste landen bij elkaar in Gleneagles in Schotland. Op het einde van hun driedaagse top beloofden ze tegen 2010 jaarlijks 50 miljard dollar extra hulp te geven aan de ontwikkelingslanden. Minstens de helft daarvan zou naar Afrika gaan. Ze beloofden ook de schulden kwijt te schelden van bepaalde ontwikkelingslanden aan het IMF en de Wereldbank, en handelsverdragen te sluiten die de ontwikkeling van Afrika zouden stimuleren.
De leiders van de G8 sloegen zich op de borst dat hun plan elke Afrikaan gratis toegang tot basisgezondheidszorg zou kunnen bezorgen tegen 2010. Een behandeling met aids-remmers zou in het bereik liggen van zowat iedereen die daar nood aan had. Tegen 2015 zou de omvang van de Afrikaanse handel en economie verdubbeld zijn.
Deze week komen de leiders van de G8, die samen instaan voor tweederde van het wereldinkomen, opnieuw samen in het Duitse Heiligendamm. Hoe staat het met hun beloften?
Tweeëntwintig arme landen hebben sinds de top in Gleneagles schuldverlichting gekregen. Hoopgevend is dat landen als Ghana en Zambia het geld dat daardoor vrijkwam, gebruikt hebben voor basisvoorzieningen aan de bevolking. Daarmee bewijzen ze dat arme landen best wel in staat zijn om 'goed bestuur' in de praktijk te brengen.
Volgens een recente studie van Oxfam International stopt daar echter het goede nieuws. Van gunstigere handelsbetrekkingen is niet veel te merken. De Grote 8 hebben de schuldverlichting bij hun ontwikkelingshulp geteld om de cijfers wat te verbloemen. Het is een truuk die België ook toepast. Als we de schuldkwijtschelding uit de statistieken halen blijkt echter dat de hulp aan Afrika sinds Gleneagles nauwelijks gestegen is, integendeel.
Oxfam international berekende dat de G8 meer dan 30 miljard dollar tekort zal komen om aan de beloofde 50 miljard dollar extra hulp te geraken in 2010. Als de trend zich doorzet zal het bij 20 miljard dollar blijven, ondanks de mooie beloftes.
Ontwikkelingshulp is natuurlijk niet alles. Er is meer nodig dan alleen geld. Maar toch, een recente studie van de Wereldgezondheidsorganisatie toont aan dat er toch spectaculaire dingen zouden kunnen gebeuren met extra geld dat goed besteed wordt.
Een bedrag van 5,2 miljard dollar zou genoeg zijn om elementaire verzorging te bieden aan zwangere vrouwen en zuigelingen in de armste landen. Een extra 5,6 miljard dollar zou ook gepaste medische zorg kunnen verzekeren voor de kinderen in die landen. Daarmee zouden 4,5 miljoen kinderen gered kunnen worden. Voor amper 11 miljard dollar. Een bijkomende 16 miljard dollar zou preventie en behandeling van AIDS kunnen verstrekken in geheel zwart Afrika. Deze maatregel zou nog eens een half miljoen mensenlevens kunnen redden. Kortom, die bijkomende 30 miljard dollar komt overeen met 5 miljoen mensenlevens.
Toeval of niet maar VS President Bush beloofde een week voor de top 30 miljard dollar extra voor PEPFAR, een programma voor aids-bestrijding dat hij drie jaar geleden zelf oprichtte. Het gaat echter over een budget dat gespreid wordt over 5 jaar. Bovendien is PEPFAR een omstreden programma dat vooral dient om de conservatieve morele waarden van Bush en de zijnen uit te dragen.
Hoogstwaarschijnlijk krijgen we later deze week opnieuw beloftes te horen in Heiligendamm. De leiders van de G8 zullen hun bezorgdheid voor de gezondheid en het welzijn van de armsten uiten. De ervaring leert echter dat het een zaak is om de druk op te voeren zodat de wereldleiders hun beloften ook zouden nakomen.
De leiders van de G8 sloegen zich op de borst dat hun plan elke Afrikaan gratis toegang tot basisgezondheidszorg zou kunnen bezorgen tegen 2010. Een behandeling met aids-remmers zou in het bereik liggen van zowat iedereen die daar nood aan had. Tegen 2015 zou de omvang van de Afrikaanse handel en economie verdubbeld zijn.
Deze week komen de leiders van de G8, die samen instaan voor tweederde van het wereldinkomen, opnieuw samen in het Duitse Heiligendamm. Hoe staat het met hun beloften?
Tweeëntwintig arme landen hebben sinds de top in Gleneagles schuldverlichting gekregen. Hoopgevend is dat landen als Ghana en Zambia het geld dat daardoor vrijkwam, gebruikt hebben voor basisvoorzieningen aan de bevolking. Daarmee bewijzen ze dat arme landen best wel in staat zijn om 'goed bestuur' in de praktijk te brengen.
Volgens een recente studie van Oxfam International stopt daar echter het goede nieuws. Van gunstigere handelsbetrekkingen is niet veel te merken. De Grote 8 hebben de schuldverlichting bij hun ontwikkelingshulp geteld om de cijfers wat te verbloemen. Het is een truuk die België ook toepast. Als we de schuldkwijtschelding uit de statistieken halen blijkt echter dat de hulp aan Afrika sinds Gleneagles nauwelijks gestegen is, integendeel.
Oxfam international berekende dat de G8 meer dan 30 miljard dollar tekort zal komen om aan de beloofde 50 miljard dollar extra hulp te geraken in 2010. Als de trend zich doorzet zal het bij 20 miljard dollar blijven, ondanks de mooie beloftes.
Ontwikkelingshulp is natuurlijk niet alles. Er is meer nodig dan alleen geld. Maar toch, een recente studie van de Wereldgezondheidsorganisatie toont aan dat er toch spectaculaire dingen zouden kunnen gebeuren met extra geld dat goed besteed wordt.
Een bedrag van 5,2 miljard dollar zou genoeg zijn om elementaire verzorging te bieden aan zwangere vrouwen en zuigelingen in de armste landen. Een extra 5,6 miljard dollar zou ook gepaste medische zorg kunnen verzekeren voor de kinderen in die landen. Daarmee zouden 4,5 miljoen kinderen gered kunnen worden. Voor amper 11 miljard dollar. Een bijkomende 16 miljard dollar zou preventie en behandeling van AIDS kunnen verstrekken in geheel zwart Afrika. Deze maatregel zou nog eens een half miljoen mensenlevens kunnen redden. Kortom, die bijkomende 30 miljard dollar komt overeen met 5 miljoen mensenlevens.
Toeval of niet maar VS President Bush beloofde een week voor de top 30 miljard dollar extra voor PEPFAR, een programma voor aids-bestrijding dat hij drie jaar geleden zelf oprichtte. Het gaat echter over een budget dat gespreid wordt over 5 jaar. Bovendien is PEPFAR een omstreden programma dat vooral dient om de conservatieve morele waarden van Bush en de zijnen uit te dragen.
Hoogstwaarschijnlijk krijgen we later deze week opnieuw beloftes te horen in Heiligendamm. De leiders van de G8 zullen hun bezorgdheid voor de gezondheid en het welzijn van de armsten uiten. De ervaring leert echter dat het een zaak is om de druk op te voeren zodat de wereldleiders hun beloften ook zouden nakomen.
Friday, June 01, 2007
Pastor Berlin Guerrero - alive but maltreated
As it turned out Pastor Berlin has been abducted by Philippine soldiers and is held in detention in a police camp. Probably it is the quick reaction and campaign of his friends that convinced his captors to let him live and to surface their detainee. Nevertheless he has been tortured according to this statement that he delivered the other day while he was visited by human rights activists.
PRESS STATEMENT
What does it take a government to have the nerve to abduct, torture, and terrorize my family on the basis of an old inciting to sedition case and a baseless murder charge?
Far more absurd is the accusation that I am the Secretary of the CPP Provincial committee in Cavite. This lie that they tried to extract from me by means of physical, mental and psychological torture and projecting me in public as a “hand-gun and grenade carrying rebel.”
I am a Pastor of the United Church of Christ in the Philippines (UCCP) and never participated in any killings, illegal or unlawful activities, or any common crime.
My family and I have just taken a tricycle from the local church which I have served for two consecutive years (June 2006-2007) where we just celebrated UCCP’s and the local church’s 59th and 72nd anniversaries respectively (On May 27, at around 5:30pm, a white van cut the tricycle’s path and military-looking men quickly alighted to grab me; despite my plea that they show me the warrant they said they had. I was man-handled and forcefully shoved inside the van, put a handcuff on my hands behind me, covered my head with a cloth and packing tape, was beaten, punched and kicked repeatedly.
They brought me to a place I didn’t know. Here, still handcuffed, men would take turn interrogating and beating my head with their fists and blunt objects. (Like a 1,000 ml mineral bottle and other objects). All throughout, layers of plastic bags covered my head. My torturers would tighten the bag until I can no longer breathe. I passed out two times and urinated on my pants.
They made me sake my head for about an hour and beat me whenever I stopped they said they would do these things to my family if I did not cooperate. I was forced to give names and addresses of my whole family, officers of church and conferences, name of my administrator at Union Theological Seminary where I am studying theology, leaders of progressive labour and peasant organizations in Southern Tagalog.
They opened my computer by forcing me to give the password, got my e-mail password. They erased all of my church, school and personal files and replace it with documents that belong to the so-called underground left.
After about twelve hours, they put me back on the van still handcuffed and blindfolded. They threatened to kill me, burn me or bury me. They continued to beat me and make new names for me. They got my sim card.
They called me Pastor-Impostor. And lectured me on the “evils” of communism and how the church, legal people’s organizations are “used” to create trouble by criticizing the government.
When the van stopped, it took an hour before they led me down, made me sit down and lie down. After an hour, they removed my blindfold. Here I learned I was in Imus, Cavite specifically at Camp pantaloon Garcia, Cavite Provincial Police Office (PPO).
Later on in the afternoon, that was the only time I saw the warrants of arrest and to what unit of the PNP I was turned over to by my abductors.
Now that I have the time to collect my thoughts and view my situation inside what police offices “call a subhuman” cell, let me make a preliminary analysis of my unfinished ordeal.
(1)The unit which abducted me is an organized AFP unit which operates covertly or below the law. It is composed of elements coming from different units of AFP’s Intelligence Community. As a counter-insurgency unit, it uses ex-NPAs. They are lawless enforcers.
(2)Making use of court cases which involves suspected personalities of the left, no matter how weak, these cases may be served and used to make the arrest legitimate. In my case, I am implicated on a Murder Case in 1990. Case files show that I do not have a direct or indirect link to the crime.
(3)To bring me to the court by means of the arrest warrants is secondary. Their primary objective is to extract information from me by means of torture.
(4)It is also meant to terrorize my family, my relatives, friends, church members and practically everyone I know and who know me. It creates a thinking that this repeated attack on a person’s right, which may end in incarceration or death, can happen to anybody.
I am outraged by their branding me as a “Pastor-Impostor” because it is an affront to the sacred office I have sworn to serve God Almighty who knows every heart and mind.
Finally, I hold the Gloria Macapagal Arroyo government responsible for the abduction and torture I have suffered and the subhuman captivity I am forced to accept. The GMA Administration should listen to the repeated cries of the people to stop violation of human rights and the political killings.
They may have put in jail, but my spirit is free and firm because God is with us always.
(SGD.) PASTOR BERLIN V. GUERRERO
United Church of Christ in the Philippines
Inside the Camp Pantaleon Garcia
Cavite Provincial Police Office
Imus, Cavite
May 30, 2007
PRESS STATEMENT
What does it take a government to have the nerve to abduct, torture, and terrorize my family on the basis of an old inciting to sedition case and a baseless murder charge?
Far more absurd is the accusation that I am the Secretary of the CPP Provincial committee in Cavite. This lie that they tried to extract from me by means of physical, mental and psychological torture and projecting me in public as a “hand-gun and grenade carrying rebel.”
I am a Pastor of the United Church of Christ in the Philippines (UCCP) and never participated in any killings, illegal or unlawful activities, or any common crime.
My family and I have just taken a tricycle from the local church which I have served for two consecutive years (June 2006-2007) where we just celebrated UCCP’s and the local church’s 59th and 72nd anniversaries respectively (On May 27, at around 5:30pm, a white van cut the tricycle’s path and military-looking men quickly alighted to grab me; despite my plea that they show me the warrant they said they had. I was man-handled and forcefully shoved inside the van, put a handcuff on my hands behind me, covered my head with a cloth and packing tape, was beaten, punched and kicked repeatedly.
They brought me to a place I didn’t know. Here, still handcuffed, men would take turn interrogating and beating my head with their fists and blunt objects. (Like a 1,000 ml mineral bottle and other objects). All throughout, layers of plastic bags covered my head. My torturers would tighten the bag until I can no longer breathe. I passed out two times and urinated on my pants.
They made me sake my head for about an hour and beat me whenever I stopped they said they would do these things to my family if I did not cooperate. I was forced to give names and addresses of my whole family, officers of church and conferences, name of my administrator at Union Theological Seminary where I am studying theology, leaders of progressive labour and peasant organizations in Southern Tagalog.
They opened my computer by forcing me to give the password, got my e-mail password. They erased all of my church, school and personal files and replace it with documents that belong to the so-called underground left.
After about twelve hours, they put me back on the van still handcuffed and blindfolded. They threatened to kill me, burn me or bury me. They continued to beat me and make new names for me. They got my sim card.
They called me Pastor-Impostor. And lectured me on the “evils” of communism and how the church, legal people’s organizations are “used” to create trouble by criticizing the government.
When the van stopped, it took an hour before they led me down, made me sit down and lie down. After an hour, they removed my blindfold. Here I learned I was in Imus, Cavite specifically at Camp pantaloon Garcia, Cavite Provincial Police Office (PPO).
Later on in the afternoon, that was the only time I saw the warrants of arrest and to what unit of the PNP I was turned over to by my abductors.
Now that I have the time to collect my thoughts and view my situation inside what police offices “call a subhuman” cell, let me make a preliminary analysis of my unfinished ordeal.
(1)The unit which abducted me is an organized AFP unit which operates covertly or below the law. It is composed of elements coming from different units of AFP’s Intelligence Community. As a counter-insurgency unit, it uses ex-NPAs. They are lawless enforcers.
(2)Making use of court cases which involves suspected personalities of the left, no matter how weak, these cases may be served and used to make the arrest legitimate. In my case, I am implicated on a Murder Case in 1990. Case files show that I do not have a direct or indirect link to the crime.
(3)To bring me to the court by means of the arrest warrants is secondary. Their primary objective is to extract information from me by means of torture.
(4)It is also meant to terrorize my family, my relatives, friends, church members and practically everyone I know and who know me. It creates a thinking that this repeated attack on a person’s right, which may end in incarceration or death, can happen to anybody.
I am outraged by their branding me as a “Pastor-Impostor” because it is an affront to the sacred office I have sworn to serve God Almighty who knows every heart and mind.
Finally, I hold the Gloria Macapagal Arroyo government responsible for the abduction and torture I have suffered and the subhuman captivity I am forced to accept. The GMA Administration should listen to the repeated cries of the people to stop violation of human rights and the political killings.
They may have put in jail, but my spirit is free and firm because God is with us always.
(SGD.) PASTOR BERLIN V. GUERRERO
United Church of Christ in the Philippines
Inside the Camp Pantaleon Garcia
Cavite Provincial Police Office
Imus, Cavite
May 30, 2007
Monday, May 28, 2007
Two hours, twenty kilometers and Pastor Berlin
Yesterday afternoon, the 20 kilometers through Brussels was fun again. Our G3W-M3M team is growing every year and while we started with less than 20 two years ago we were now more than 50. It took me 2 hours this time because of sore muscles but the ambiance was right, the weather was fine and the beer (afterwards) was cool. What more could I ask for? (Click for the slideshow with our pix.)
As soon as I came home I learned about another disappearance of an activist in the Philippines. I don't know Pastor Berlin but it was Kiri, about whom I wrote just a couple of days ago, who sent me this jpg.
As soon as I came home I learned about another disappearance of an activist in the Philippines. I don't know Pastor Berlin but it was Kiri, about whom I wrote just a couple of days ago, who sent me this jpg.
Saturday, May 26, 2007
Patenten ter discussie op de algemene vergadering van de Wereldgezondheidsorganisatie
De jaarlijkse gezondheidsassemblee, de algemene vergadering van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), is het moment waarop de lidstaten hun stem kunnen laten horen over het beleid van deze organisatie. Ook verschillende ngo's maken ervan gebruik om het recht op gezondheid, en de vele schendingen ervan, onder de aandacht te brengen. Intal en Geneeskunde voor de Derde Wereld maakten eerder deze maand deel uit van de delegatie van de People's Health Movement (PHM) die de stem van het volk in de gangen van het prestigieuze Paleis der Naties in Genève laat weerklinken.
Net zoals vorig jaar stonden patenten--de intellectuele eigendomsrechten--hoog op de agenda. Kort gezegd komt het erop neer dat patenten op geneesmiddelen de farmaceutisch firma's woekerwinsten opleveren maar een rem betekenen op de beschikbaarheid ervan. Vooral in arme landen kost deze problematiek mensenlevens en bijgevolg dringen die landen er al lang op aan dat de WHO actiever zou tussenkomen zodat de patentwetgeving de volksgezondheid niet in het gedrang brengt. Nu is het vooral de Wereldhandelsorganisatie (WTO) die dit terrein in handen heeft en reguleert dankzij het akkoord dat als TRIPS bekend staat.Bij de assemblee vanvorig jaar werd een bescheiden doorbraak bereikt toen beslist werd om in de schoot van de WHO een werkgroep op te richten om deze problematiek uit te spitten en om met alternatieven voor het gebruik van patenten op de proppen te komen. Eén jaar later is de ontgoocheling groot: de "Inter-Governmental Working Group on Innovation and Intellectual Property" is nog geen stap verder geraakt.
De vertegenwoordigers van Brazilië dienden daarom een resolutie in om de werkgroep nieuw leven in te blazen. Dat was niet naar de zin van de rijke industrielanden, waar de farmaceutische industrie gevestigd is, maar de Europese Unie en de andere Europese landen draaiden uiteindelijk bij. Enkel de Verenigde Staten bleven dwarsliggen. Tot tweemaal toe verlieten ze met slaande deuren de besprekingen. Na verschillende dagen van onderhandelingen werd uiteindelijk een resolutie aangenomen die de WHO oproept om meer steun te verlenen aan de werkgroep en de organisatie een mandaat geeft om lidstaten te helpen zodat ze TRIPS flexibel kunnen toepassen. Dat is van belang omdat arme landen vaak onder druk staan om geen gebruik te maken van de mogelijkheden die dit akkoord biedt om de negatieve impact ervan te beperken. De VS bleven echter het akkoord afwijzen.
Vogelgriep
Een andere hot issue tijdens de assemblee maakte het belang van patenten duidelijk. Indonesië had zich eerder dit jaar flink boos gemaakt toen een farmaceutische firma een vaccin tegen vogelgriep aanbood dat ontwikkeld was dankzij staaltjes van het virus die het land gratis ter beschikking gesteld had van de WHO.
Hoewel de getroffen landen gratis materiaal ter beschikking stellen, speelt de WHO dit door aan privé-firma's die uiteindelijk een patent nemen op hun producten zodat ze die met een flinke winst kunnen verkopen. In het geval van vogelgriep, een ziekte die erkend is als ee groot gevaar voor de volksgezondheid, zijn de meest getroffen landen, die bovendien het onderzoeksmateriaal hebben aangeleverd, niet in staat om de vaccins aan te kopen.
Dit zat Indonesië zo hoog dat het geen staaltjes van het virus meer wilde ter beschikking stellen. Tijdens de assemblee eiste het, met de steun van de ngo's en de ontwikkelingslanden, dat de lidstaten van de WHO niet alleen stalen moeten ter beschikking stellen voor onderzoek maar ook van de vruchten van dit onderzoek moeten kunnen genieten.
Uiteindelijk kon over deze principes overeenstemming bereikt worden. Hopelijk worden deze principes ook in de praktijk gezet.
Basisgezondheidszorg
In de marge van de Assemblee trachtte de People's Health Movement (PHM), een wereldwijd netwerk van gezondheidsactivisten, druk uit te oefenen op de delegaties en het secretariaat van de WHO. Zij wilden vooral meer aandacht voor de sociale en economische dimensies van gezondheid. Onrecht en armoede zijn wereldwijd immers de grootste bedreigingen voor de gezondheidszorg. Dit was ook wat ze tijdens een onderhoud met de WHO directeur-generaal, Dr. Margaret Chan, onderstreepten.
Een vroegere topman van de organisatie, Dr. Halfdan Mahler, is daar al lang van overtuigd. Hij was WHO directeur-generaal in de jaren 70 en stimuleerde de vernieuwende ideeën rond basisgezondheidszorg. Aangezien het wereldgezondheidsrapport van volgend jaar die draad weer wil opnemen, was Mahler een graag geziene gast op allerlei activiteiten en debatten. Hijzelf voelt zich sinds hij op pensioen is beter thuis tussen de activisten van PHM dan in het pluche van de congreszalen. Tijdens een van de PHM activiteiten waarschuwde hij ervoor dat men de ideeën van basisgezondheidszorg niet mag afdoen als een technische oplossing voor gezondheidsproblemen. "Basisgezondheidszorg heeft ook een politieke dimensie en veronderstelt ook een engagement voor sociale rechtvaardigheid," besloot hij. Of die dimensie ook zijn weg vindt in de teksten van de WHO anno 2008, dat valt nog te bekijken. PHM deed tijdens deze gezondheidsassemblee alvast een voorzet.
Net zoals vorig jaar stonden patenten--de intellectuele eigendomsrechten--hoog op de agenda. Kort gezegd komt het erop neer dat patenten op geneesmiddelen de farmaceutisch firma's woekerwinsten opleveren maar een rem betekenen op de beschikbaarheid ervan. Vooral in arme landen kost deze problematiek mensenlevens en bijgevolg dringen die landen er al lang op aan dat de WHO actiever zou tussenkomen zodat de patentwetgeving de volksgezondheid niet in het gedrang brengt. Nu is het vooral de Wereldhandelsorganisatie (WTO) die dit terrein in handen heeft en reguleert dankzij het akkoord dat als TRIPS bekend staat.Bij de assemblee vanvorig jaar werd een bescheiden doorbraak bereikt toen beslist werd om in de schoot van de WHO een werkgroep op te richten om deze problematiek uit te spitten en om met alternatieven voor het gebruik van patenten op de proppen te komen. Eén jaar later is de ontgoocheling groot: de "Inter-Governmental Working Group on Innovation and Intellectual Property" is nog geen stap verder geraakt.
De vertegenwoordigers van Brazilië dienden daarom een resolutie in om de werkgroep nieuw leven in te blazen. Dat was niet naar de zin van de rijke industrielanden, waar de farmaceutische industrie gevestigd is, maar de Europese Unie en de andere Europese landen draaiden uiteindelijk bij. Enkel de Verenigde Staten bleven dwarsliggen. Tot tweemaal toe verlieten ze met slaande deuren de besprekingen. Na verschillende dagen van onderhandelingen werd uiteindelijk een resolutie aangenomen die de WHO oproept om meer steun te verlenen aan de werkgroep en de organisatie een mandaat geeft om lidstaten te helpen zodat ze TRIPS flexibel kunnen toepassen. Dat is van belang omdat arme landen vaak onder druk staan om geen gebruik te maken van de mogelijkheden die dit akkoord biedt om de negatieve impact ervan te beperken. De VS bleven echter het akkoord afwijzen.
Vogelgriep
Een andere hot issue tijdens de assemblee maakte het belang van patenten duidelijk. Indonesië had zich eerder dit jaar flink boos gemaakt toen een farmaceutische firma een vaccin tegen vogelgriep aanbood dat ontwikkeld was dankzij staaltjes van het virus die het land gratis ter beschikking gesteld had van de WHO.
Hoewel de getroffen landen gratis materiaal ter beschikking stellen, speelt de WHO dit door aan privé-firma's die uiteindelijk een patent nemen op hun producten zodat ze die met een flinke winst kunnen verkopen. In het geval van vogelgriep, een ziekte die erkend is als ee groot gevaar voor de volksgezondheid, zijn de meest getroffen landen, die bovendien het onderzoeksmateriaal hebben aangeleverd, niet in staat om de vaccins aan te kopen.
Dit zat Indonesië zo hoog dat het geen staaltjes van het virus meer wilde ter beschikking stellen. Tijdens de assemblee eiste het, met de steun van de ngo's en de ontwikkelingslanden, dat de lidstaten van de WHO niet alleen stalen moeten ter beschikking stellen voor onderzoek maar ook van de vruchten van dit onderzoek moeten kunnen genieten.
Uiteindelijk kon over deze principes overeenstemming bereikt worden. Hopelijk worden deze principes ook in de praktijk gezet.
Basisgezondheidszorg
In de marge van de Assemblee trachtte de People's Health Movement (PHM), een wereldwijd netwerk van gezondheidsactivisten, druk uit te oefenen op de delegaties en het secretariaat van de WHO. Zij wilden vooral meer aandacht voor de sociale en economische dimensies van gezondheid. Onrecht en armoede zijn wereldwijd immers de grootste bedreigingen voor de gezondheidszorg. Dit was ook wat ze tijdens een onderhoud met de WHO directeur-generaal, Dr. Margaret Chan, onderstreepten.
Een vroegere topman van de organisatie, Dr. Halfdan Mahler, is daar al lang van overtuigd. Hij was WHO directeur-generaal in de jaren 70 en stimuleerde de vernieuwende ideeën rond basisgezondheidszorg. Aangezien het wereldgezondheidsrapport van volgend jaar die draad weer wil opnemen, was Mahler een graag geziene gast op allerlei activiteiten en debatten. Hijzelf voelt zich sinds hij op pensioen is beter thuis tussen de activisten van PHM dan in het pluche van de congreszalen. Tijdens een van de PHM activiteiten waarschuwde hij ervoor dat men de ideeën van basisgezondheidszorg niet mag afdoen als een technische oplossing voor gezondheidsproblemen. "Basisgezondheidszorg heeft ook een politieke dimensie en veronderstelt ook een engagement voor sociale rechtvaardigheid," besloot hij. Of die dimensie ook zijn weg vindt in de teksten van de WHO anno 2008, dat valt nog te bekijken. PHM deed tijdens deze gezondheidsassemblee alvast een voorzet.
Meer lezen:
Friday, May 25, 2007
Kiri in mag:net gallery
Just in case you happen to be in Quezon City, Philippines, and you have some time to spare, you can go to an interesting exhibit in mag:net gallery. Kiri Dalena, whom you might know better from her work with ST Exposure is showing some interesting sculptures. Anyone familiar with Kiri's human rights advocacy as an activist film maker will easily recognize the, apparently unintended, allusions to her political commitments. For those of us, including myself, who are not so lucky and live too far to make it before the exhibit is closing there are pictures on the gallery's website.
Wednesday, May 23, 2007
Three days before the 20 km of Brussels
Sunday we'll be running the 20 km of Brussels again with our team of G3W. I don't think I can run as fast as last year because I was too busy to train well but it's gonna be fun. On google maps it looks like a real challenge!
Saturday, May 12, 2007
Monday, May 07, 2007
I wish I could vote...
...in the May 14 elections in the Philippines. The new TV clips of the progressive party-list groups are simple but very powerful. "For Bayan Muna, you come first!" The slogan says it all! But also the "Ako ay anakpawis (I'm a toiler)" from Anakpawis is a great punchline. Moreover, there's a couple of good friends of mine appearing in both videos.
Bonus track:
Bonus track:
Thursday, April 26, 2007
Elections, Philippine style
Election fever has gripped the Philippines and many candidates and parties are campaigning in the streets of Manila. Meanwhile the combination of guns, goons and gold are the ingredients of another messy election campaign. The government deployed the military to certain urban poor areas of the city where they are harassing the campaigners of progressive party-list systems. Clear proof of government intervention in the elections has been made public this week when Gabriela Women's Party presented a leaked memo of the Office of the President to the public. The memo unveils a plan to "fully support several pro-administration parties" and "substantially lower the number of leftist or left-leaning party-list organizations in the House of Representatives. The memo explicitly mentions that the proposal to fund pro-administration parties is but one of the ways to achieve this goal. And probably it is just the most innocent...
Tuesday, April 24, 2007
Back in the Philippines with good and bad news
It has been exactly 10 days now since I arrived in the Philippines for a working visit and I've been quite busy since my arrival. Together with Hans, our local country representative, I had to facilitate two workshops with Philippine partner organizations to draft our planning for the following years. It was intense and not easy but it is always encouraging to discover that we are on the same wavelength as our local partner organizations. They continue to defend the people's right to health even in these days of danger and grief.
That brings us again to the current human rights situation. The last e-mail I received before I left was about the abduction of activist peasant leader Nilo Arado (picture) and shooting of human rights activist Leeboy Garachico on the island of Panay. I happen to know both of them quite well and have been hoping for news about Nilo since I arrived. Unfortunately there are no updates about the fate of Nilo and Ma. Luisa Posa-Dominado, who was abducted together with him. Anybody who is familiar with the current wave of political killings and the mindset of this government knows however who is to blame.
That brings us again to the current human rights situation. The last e-mail I received before I left was about the abduction of activist peasant leader Nilo Arado (picture) and shooting of human rights activist Leeboy Garachico on the island of Panay. I happen to know both of them quite well and have been hoping for news about Nilo since I arrived. Unfortunately there are no updates about the fate of Nilo and Ma. Luisa Posa-Dominado, who was abducted together with him. Anybody who is familiar with the current wave of political killings and the mindset of this government knows however who is to blame.
Tuesday, April 03, 2007
Satur is free! Mabuhay ka Ka Satur!
The human rights crisis in the Philippines has eaten much of my time these past few weeks. First there was the Permanent People's Tribunal second session on the Philippines in The Hague. It was an emotional experience to listen to all these testimonies in the presence of some of the victims. Then, there was the campaign against the detention of Satur Ocampo.
Fortunately, our efforts paid off this time. Satur was released today, although he had to post bail and the Philippe secretary of injustice already threatened to push for the start of his trial. Anyway, whatever they try Bayan Muna will be no. 1 in the May 14 polls.
Manifestanten tot De Gucht: “Stop the killings! Free Satur!”
Brussel, 29 maart 2007 - Een zestigtal demonstranten verzamelden voor het ministerie van buitenlandse zaken in Brussel om de aandacht van minister Karel De Gucht te vragen voor de penibele mensenrechtensituatie in de Filippijnen. Sinds het aantreden van presidente Gloria Arroyo zijn daar al meer dan 800 politieke moorden te betreuren en met de recente arrestatie van volksvertegenwoordiger Satur Ocampo is ook de parlementaire oppositie bedreigd.De manifestatie werd georganiseerd door Stopthekillings.be, een brede coalitie van vakbonden, ngo's en andere organisaties. Deze campagne zette zich op de kaart op tien december van vorig jaar toen een duizendkoppige fakkelwake naar de Filippijnse ambassade trok om de politieke moorden aan te klagen. Sindsdien zijn er echter al terug tientallen moorden te betreuren.
Siche B. Gandinao was één van de slachtoffers. Zij was een actief lid van Bayan Muna en een lokale boerenorganisatie. Haar schoonvader, de provinciale verantwoordelijke van deze organisaties, werd op 8 februari omgebracht door een doodseskader. Gandinao getuigde enkele dagen later voor Philip Alston, de Speciale Rapporteur van de Verenigde Naties. Alston kwam na zijn missie in de Filippijnen, mede door haar getuigenis, tot de slotsom dat het Filippijnse leger achter de moordcampagne zit. Mevrouw Gandinao moest het op 10 maart met haar leven bekopen toen ook zij viel onder de kogels van een doodseskader.
Met de verkiezingen van 14 mei in het vooruitzicht neemt de politieke repressie in de Filippijnen nog toe, dat bewijst de arrestatie van de progressieve volksvertegenwoordiger Satur Ocampo. Hij wordt beschuldigd van een meervoudige moordzaak in het jaar 1985. Dat de zaak intussen verjaard is, deert de autoriteiten niet om Ocampo, van de populaire oppositiepartij Bayan Muna (Het Volk Eerst), op enkele weken voor de verkiezingen te arresteren. Het wordt zelfs absurder als men weet dat Ocampo van 1976 tot 1985 als politieke gevangene in de kerkers van dictator Marcos doorbracht. Meer nog, hij moet voorkomen in een rechtbank op het afgelegen eiland Leyte. Met een lang aanslepende rechtszaak in het vooruitzicht komt dat in feite neer op een verbanning voor deze populaire politicus.
De manifestatie bestond voornamelijk uit syndicalisten van het ACV en mensenrechtenactivisten van intal, Quinoa en enkele politieke partijen. Een delegatie met Guy Tordeur en Caroline Vanpoucke van ACV, sp.a volksvertegenwoordiger David Geerts, de Filippijnse mensenrechtenadvocaat Edre Olalia en Wim De Ceukelaire van intal-Filippijnengroepen België werd ontvangen door vertegenwoordigers van de minister. Tijdens het onderhoud drukten de leden van de delegatie erop dat de grens van het toelaatbare in de Filippijnen al lang bereikt is en dat een krachtig signaal van ons land noodzakelijk is. Het antwoord was omhuld in het gebruikelijke diplomatieke taalgebruik maar liet toch merken dat ook de officiële instanties bezorgd zijn. Er werd beloofd dat minister De Gucht of premier Verhofstadt die bezorgdheid zouden uiten in een officiële brief aan de Filippijnse presidente Arroyo. Daarnaast werden de plannen van de Europese Unie besproken om een onderzoeksmissie naar het land te sturen. De mensenrechtenactivisten drongen erop aan dat België in die missie een voortrekkersrol zou spelen.
Na het onderhoud besloot de actie met een korte toespraak van Guy Tordeur. Hij bedankte de aanwezigen en vroeg hen om de zaak te blijven opvolgen. Buitenlandse zaken had immers uitdrukkelijk gevraagd om elkaar op de hoogte te blijven houden en informatie over de mensenrechtensituatie in de Filippijnen uit te wisselen. De waakzaamheid van Belgische vakbonden, politici en ngo's over de veiligheid van hun Filippijnse collega's is dus zeker een stimulans voor ons land om een actieve rol te spelen.
Monday, March 26, 2007
Permanent Volkerentribunaal: “Filippijnse presidente Arroyo en Bush zijn schuldig aan misdaden tegen de mensheid”
Het Permanent Volkerentribunaal kwam in Den Haag tot de slotsom dat de Filippijnse presidente Gloria Macapagal-Arroyo en medebeklaagde George W. Bush schuldig zijn aan de drie aanklachten die Filippijnse mensenrechtenorganisaties hadden ingediend. Professor François Houtart, die het tribunaal voorzat, had het over “misdaden tegen de mensheid” als hij het had over de massale golf van politieke moorden, verdwijningen, folteringen etc. die begaan worden in het kader van de zogenaamde “strijd tegen de terreur”.
Deze uitspraak kwam na drie dagen van getuigenissen en anderhalve dag beraadslaging door de jury. Tientallen getuigen kwamen aan bod. Sommige getuigenissen werden als videoboodschap afgespeeld waarna de juryleden de gelegenheid kregen om de getuigen in Manilla te interviewen dankzij een video link. Een aantal getuigen en experten kon ook persoonlijk komen getuigen in Den haag tijdens de hoorzittingen van 21 tot 23 maart.
De stroom van getuigenissen liet de aanwezigen en de jury niet onberoerd. De details die Ruel Marcial verstrekte over de folteringen die hij onderging in een legerkamp waren huiveringwekkend. De moeder van Shirley Cadapan dwong respect af door de moed waarmee ze de zoektocht naar haar verdwenen dochter blijft doorzetten. De aanwijzingen voor de verantwoordelijkheid van het Filippijnse leger in al deze zaken waren overdonderend.
Verschillende experten getuigden ook over de schendingen van de economische en sociale rechten van de Filippino's. “In de hele geschiedenis waren er nooit zoveel arme Filippino's dan onder de regering van Arroyo,” verklaarde Sonny Africa van het onderzoeksinstituut Ibon. “Zo'n 65 miljoen Filippino's, 80% van de bevolking, moet het rooien met minder dan 2 dollar per dag en in meer dan de helft van de huishoudens slaagt men er niet in om voldoende voedsel op de tafel te zetten,” voegde hij eraan toe.
Een derde aanklacht ging over de schendingen van de soevereiniteit van het Filippijnse volk. Professor Roland Simbulan en zijn collega Bobby Tuazon deden uit de doeken hoe het land, en vooral het leger, met handen en voeten gebonden is aan de Verenigde Staten. Daardoor werd duidelijk hoe de mensenrechtencrisis in de Filippijnen kadert in de zogenaamde “oorlog tegen de terreur” van de VS.
Het tribunaal riep de Filippijnse regering op om onmiddellijk een einde te stellen aan de mensenrechtenschendingen. Het oordeelde ook dat het lidmaatschap van het land in de Raad voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties onaanvaardbaar is omdat het de geloofwaardigheid ervan ondermijnt.
Na de uitspraak vertelden de juryleden hoezeer ze onder de indruk waren van de getuigenissen. Lilia Solano, een Colombiaanse mensenrechtenactiviste, was geschokt door de grote gelijkenissen met de situatie in haar eigen land. De Japanse schrijver Makoto Oda was er al bij toen het Permanent Volkerentribunaal in 1980 de dictatuur van Ferdinand Marcos veroordeelde. Hij hoopte dat er geen derde tribunaal meer zou volgen over de Filippijnen maar dat hij de volgende keer zou uitgenodigd worden voor het feest voor de bevrijding van het Filippijnse volk.
De talrijke toehoorders van de uitspraak op 25 maart reageerden opgetogen. De Filippijnse senatrice Jamby Madrigal hoopte dat door deze uitspraak de misvatting uit de wereld kon geholpen worden dat de Filippijnen een democratisch land zou zijn. Gianni Tognoni, de algemeen secretaris van het Permanent Volkerentribunaal, antwoordde dat de besluiten van het tribunaal zullen aangeboden worden aan de bevoegde internationale instanties. Het tribunaal heeft in de voorbije vijfentwintig jaar al meer dan dertig zittingen gehouden over verschillende vormen van mensenrechtenschendingen waardoor het een groot prestige heeft opgebouwd in de internationale gemeenschap.
Saturday, March 17, 2007
Thursday, March 15, 2007
Satur Ocampo surfaces -- on YouTube
Satur Ocampo, who still has a pending warrant of arrest, was able to give his testimony on the human rights situation in the Philippines in time for the US Senate hearing yesterday. No, he didn't sneak out. He just posted it on YouTube.
Monday, March 12, 2007
Kudos to ka Atong
With hundreds of Philippine activists killed since 2001 it is inevitable that I sometimes encounter familiar names and faces among the victims. Renato "ka Atong" Pacaide is one of them. I will always remember the goofy, tall peasant leader from Digos who brought me to Kamukhaan, a village that was poisoned by the aerial spraying of the nearby banana plantation.
My friend Dr. Romy Quijano paid for his defense of the Kamukhaan farmers' right to health with a protracted legal struggle with the owners of the plantation. It cost ka Atong his life. He was shot to death by a hit squad last March 2. That is justice in the Philippines these days.
Friday, March 09, 2007
Thursday, March 08, 2007
Don't you dare to arrest Satur
Yesterday a judge issued an arrest warrant against congressman Satur Ocampo. Obvioulsy, the charges are baseless. First of all, the case rests solely on the testimonies of the alleged perpetrators of the crime who are now working for the military. Moreover, Satur was in detention during the time the alleged crime took place, more than 20 years ago. There is no doubt that this is a political attack against Satur, who is representing the progressive people's movement in Philippine Congress.I consider Satur a dear friend after we've been working together a couple of times. Last October he was still my guest and we went around Brussels to visit different personalities and organizations. I envied his energy and courage. That's why I was happy to see his trademark smile in this picture that was taken today why he was eluding arrest. Satur is still in fighting form!
Tuesday, March 06, 2007
Health, imperialism and black paintings in Madrid
I've been to Madrid for a meeting over the weekend. We've had two days of intense discussions with health activists from the People's Health Movement and REDS, a European network for the right to health.On Sunday afternoon I had some time to kill before my return flight. Fortunately Thomas, a German activist, had prepared his visit to Madrid better than me and came with a plan. He proposed to make a short visit to the Prado museum. Although it was a two-hour whirlwind tour of this huge museum I was impressed. For one, the museum hosts a marvelous collection of old Flemish paintings. That's not surprising as Flanders used to be a Spanish colony and the colonizers brought home any object of value they could lay their hands on, including our art. Is sixteenth century imperialism any different from these days'?
But what impressed me most of all were Goya's black paintings, a series of 14 paintings he made on the walls of his own house. They are intense and haunting to say the least and make a quick visit to the Prado worthwhile whenever you've got some time to spare in Madrid.
Thursday, February 22, 2007
“Het Filippijnse leger is verantwoordelijk voor de moorden”
VN Rapporteur besluit zijn onderzoek naar standrechtelijke executies in de Filippijnen
De Filippijnen stond al lang hoog op zijn lijstje. Voor een Speciaal Rapporteur van de Verenigde Naties over standrechtelijke executies is een onderzoeksmissie in een land waar de laatste jaren honderden politieke moorden gebeurden een prioriteit. Onder druk van het toenemende international protest moest de Filippijnse presidente hem uiteindelijk toelaten om zo'n onderzoek uit te voeren. Zijn conclusies, die hij naar buiten bracht op een persconferentie in Manila op 21 februari, bevestigen wat stopthekillings.be en andere mensenrechtenactivisten al lang zeggen.
“Vele moorden zijn toe te schrijven aan het Filippijnse leger,” verklaarde Philip Alston bij zijn afsluitende persconferentie voor hij na een missie van 10 dagen het land verliet, “maar het hele militaire apparaat is in een staat van complete ontkenning. Hij vergeleek het leger met een verstokte alcoholicus die stellig blijft ontkennen dat hij een probleem heeft.
Eerst en vooral rekende de speciale VN Rapporteur af met degene die de campagnes tegen de politieke moorden afdoen als propaganda. “Natuurlijk is er een element van propaganda in zulke verklaringen,” zegt Alston, “maar over het algemeen werken de Filippijnse ngo's op een professionele manier.” Bovendien komt de propaganda van alle kanten en, in zijn ontmoetingen met organisaties van alle politieke strekkingen was er geen enkele groep die ontkende dat er een groot aantal executies plaatsvinden.
Wat het aantal moorden betreft is er onenigheid. “Maar ik ben er zeker van dat het aantal hoog genoeg is om verontrustend te zijn,” zei de VN functionaris. Hij relativeerde trouwens het belang van cijfers als het over zoiets erg als moorden gaat en voegde eraan toe dat hij soms met de tranen in de ogen stond toen hij de familieleden van slachtoffers aanhoorde.
Opmerkelijk was hoe de VN Rapporteur in zijn voorlopig verslag één voor één de officiële verklaringen van de overheid onderuit haalt. “Men maakte veel ophef over twee personen op de lijst van slachtoffers van de mensenrechtenorganisaties die men aan mij voorstelde levend en wel,” vertelde Alston, “maar zelfs twee foutjes kunnen de geloofwaardigheid van de lange lijst niet onderuit halen.” Hij geeft toe dat sommige moorden misschien ten onrechte aan het leger zouden kunnen toegeschreven worden. Maar ook die theorie verklaart volgens de VN expert niet alles.
Alston ontwapent ook de kritiek van de regering dat de mensenrechtenorganisaties de officiële onderzoeken zouden saboteren door getuigen af te raden om met het gerecht mee te werken. “Getuigen worden systematisch lastig gevallen en bedreigd,” stelde hij vast, “en de boodschap is dat je beter niet als getuige optreedt in een moordzaak als je je eigen leven niet in gevaar wil brengen.”
Alston spaarde zijn scherpste woorden voor de uitleg die het leger en verschillende leden van de Filippijnse regering doorgaans aan de moorden geeft: dat de moorden in feite het gevolg zijn van een interne afrekening binnen de Communistische Partij van de Filippijnen (CPP) en het New People's Army (NPA). “Uitzonderlijk ongeloofwaardig,” is het oordeel van de VN Rapporteur, “want ook groepen die zich in dergelijke zaken hebben vastgebeten, zoals de partij Akbayan, vertelden me dat het aantal gevallen zelfs geen tiende van het totaal aantal moorden zou kunnen bedragen.”
Zijn eigen verklaring voor de moorden bevestigt de analyse van de mensenrechtenorganisaties. “De toename in standrechtelijke executies is toe te schrijven aan de strategie die het leger gebruikt om de guerrilla te bestrijden,” verklaarde Alston. “In sommige gebieden worden leiders van progressieve organisaties zwart gemaakt en dergelijke intimidatie kan uitmonden in standrechtelijke executies,” voegt hij eraan toe. Alston beloofde dit mechanisme uitgebreider te beschrijven in zijn eindrapport, dat hij binnen de drie maanden aan de Raad voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties zal voorleggen.
De reactie van de Filippijnse overheid was sprekend. “Het is de VN Rapporteur die de feiten ontkent,” bulderde stafchef Esperon tijdens een persconferentie. De generaal herhaalde koppig dat het de communisten zijn die verantwoordelijk zijn voor de moorden. Minister van justitie Gonzales ging nog een stapje verder en verklaarde dat VN Rapporteur Alston duidelijk “gebrainwashed” was door de ngo's. Presidentieel secretaris Ermita jammerde dat de VN Rapporteur de mensenrechtenactivisten meer geloofde dan de woordvoerders van de regering; hoewel dat natuurlijk niet verwonderlijk is.
Om de schade te bepreken gaf het presidentieel paleis wel het rapport van de Melo commissie vrij. Presidente Arroyo had die commissie zelf in het leven geroepen om de politieke moorden te onderzoeken. Toen de commissie tot de conclusie kwam dat het leger boter op het hoofd had, weigerde de presidente echter om hun rapport publiek te maken. Dat het paleis een dag na de persconferentie van Alston toch het rapport vrijgeeft, toont aan dat de Filippijnse regering in het defensief zit.
In elk geval is de lokale en internationale campagne “Stop the killings in the Philippines” erin geslaagd om het probleem van de politieke moorden op de agenda te krijgen. Het zal er nu op aan komen om de druk op de ketel te houden zodat de Filippijnse overheid effectief ingrijpt om de moorden te stoppen.
De Filippijnen stond al lang hoog op zijn lijstje. Voor een Speciaal Rapporteur van de Verenigde Naties over standrechtelijke executies is een onderzoeksmissie in een land waar de laatste jaren honderden politieke moorden gebeurden een prioriteit. Onder druk van het toenemende international protest moest de Filippijnse presidente hem uiteindelijk toelaten om zo'n onderzoek uit te voeren. Zijn conclusies, die hij naar buiten bracht op een persconferentie in Manila op 21 februari, bevestigen wat stopthekillings.be en andere mensenrechtenactivisten al lang zeggen.
“Vele moorden zijn toe te schrijven aan het Filippijnse leger,” verklaarde Philip Alston bij zijn afsluitende persconferentie voor hij na een missie van 10 dagen het land verliet, “maar het hele militaire apparaat is in een staat van complete ontkenning. Hij vergeleek het leger met een verstokte alcoholicus die stellig blijft ontkennen dat hij een probleem heeft.
Eerst en vooral rekende de speciale VN Rapporteur af met degene die de campagnes tegen de politieke moorden afdoen als propaganda. “Natuurlijk is er een element van propaganda in zulke verklaringen,” zegt Alston, “maar over het algemeen werken de Filippijnse ngo's op een professionele manier.” Bovendien komt de propaganda van alle kanten en, in zijn ontmoetingen met organisaties van alle politieke strekkingen was er geen enkele groep die ontkende dat er een groot aantal executies plaatsvinden.
Wat het aantal moorden betreft is er onenigheid. “Maar ik ben er zeker van dat het aantal hoog genoeg is om verontrustend te zijn,” zei de VN functionaris. Hij relativeerde trouwens het belang van cijfers als het over zoiets erg als moorden gaat en voegde eraan toe dat hij soms met de tranen in de ogen stond toen hij de familieleden van slachtoffers aanhoorde.
Opmerkelijk was hoe de VN Rapporteur in zijn voorlopig verslag één voor één de officiële verklaringen van de overheid onderuit haalt. “Men maakte veel ophef over twee personen op de lijst van slachtoffers van de mensenrechtenorganisaties die men aan mij voorstelde levend en wel,” vertelde Alston, “maar zelfs twee foutjes kunnen de geloofwaardigheid van de lange lijst niet onderuit halen.” Hij geeft toe dat sommige moorden misschien ten onrechte aan het leger zouden kunnen toegeschreven worden. Maar ook die theorie verklaart volgens de VN expert niet alles.
Alston ontwapent ook de kritiek van de regering dat de mensenrechtenorganisaties de officiële onderzoeken zouden saboteren door getuigen af te raden om met het gerecht mee te werken. “Getuigen worden systematisch lastig gevallen en bedreigd,” stelde hij vast, “en de boodschap is dat je beter niet als getuige optreedt in een moordzaak als je je eigen leven niet in gevaar wil brengen.”
Alston spaarde zijn scherpste woorden voor de uitleg die het leger en verschillende leden van de Filippijnse regering doorgaans aan de moorden geeft: dat de moorden in feite het gevolg zijn van een interne afrekening binnen de Communistische Partij van de Filippijnen (CPP) en het New People's Army (NPA). “Uitzonderlijk ongeloofwaardig,” is het oordeel van de VN Rapporteur, “want ook groepen die zich in dergelijke zaken hebben vastgebeten, zoals de partij Akbayan, vertelden me dat het aantal gevallen zelfs geen tiende van het totaal aantal moorden zou kunnen bedragen.”
Zijn eigen verklaring voor de moorden bevestigt de analyse van de mensenrechtenorganisaties. “De toename in standrechtelijke executies is toe te schrijven aan de strategie die het leger gebruikt om de guerrilla te bestrijden,” verklaarde Alston. “In sommige gebieden worden leiders van progressieve organisaties zwart gemaakt en dergelijke intimidatie kan uitmonden in standrechtelijke executies,” voegt hij eraan toe. Alston beloofde dit mechanisme uitgebreider te beschrijven in zijn eindrapport, dat hij binnen de drie maanden aan de Raad voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties zal voorleggen.
De reactie van de Filippijnse overheid was sprekend. “Het is de VN Rapporteur die de feiten ontkent,” bulderde stafchef Esperon tijdens een persconferentie. De generaal herhaalde koppig dat het de communisten zijn die verantwoordelijk zijn voor de moorden. Minister van justitie Gonzales ging nog een stapje verder en verklaarde dat VN Rapporteur Alston duidelijk “gebrainwashed” was door de ngo's. Presidentieel secretaris Ermita jammerde dat de VN Rapporteur de mensenrechtenactivisten meer geloofde dan de woordvoerders van de regering; hoewel dat natuurlijk niet verwonderlijk is.
Om de schade te bepreken gaf het presidentieel paleis wel het rapport van de Melo commissie vrij. Presidente Arroyo had die commissie zelf in het leven geroepen om de politieke moorden te onderzoeken. Toen de commissie tot de conclusie kwam dat het leger boter op het hoofd had, weigerde de presidente echter om hun rapport publiek te maken. Dat het paleis een dag na de persconferentie van Alston toch het rapport vrijgeeft, toont aan dat de Filippijnse regering in het defensief zit.
In elk geval is de lokale en internationale campagne “Stop the killings in the Philippines” erin geslaagd om het probleem van de politieke moorden op de agenda te krijgen. Het zal er nu op aan komen om de druk op de ketel te houden zodat de Filippijnse overheid effectief ingrijpt om de moorden te stoppen.
Wednesday, February 21, 2007
UN Special Rapporteur on political killings in the Philippines
Here's some footage of today's press conference by UN Special Rapporteur on extrajudicial killings Philip Alston. His statement is quite strong and made a big impact in the media. Read this front page article from the Philippine Daily Inquirer for example. The government's reaction was pathetic, if not utterly silly. Or should we call this anything else but disgusting?
Sunday, February 18, 2007
STK on tour
I wish I were in San Francisco for the Stop the killings benefit show. It's a wonderful idea to generate interest for the campaign among the youth. Moreover, they have some really great bands out there.
Did you know that some of the most exciting hip hop is made by Filipino-Americans? They still have the attitude, amazing beats and powerful lyrics, unlike many of those mainstream hip hop wannabes. Blue scholars is hands-down the best of the pack. One MC (Geo, the son of Filipino migrants) and one DJ (Sabzi, with Iranian roots) is all you need when you're oozing with talent like these Seattle-based kids. And if you have doubts about their political commitment... They're co-founders of Mass Line Media. Another favorite of mine is Native Guns from LA. One of their songs, Hammer, has been the tune on my myspace page for a couple of months now.Anyway, check them out on the Internet and hopefully we'll be able to bring the STK tour to Europe one day!
Wednesday, February 14, 2007
Who's the terrorist?
The arbitrary terrorist listing of some dissidents by the US and the EU was an issue on the popular Dutch TV channel RTL4. They used the example of Jose Maria Sison, a Philippine revolutionary who is living in the Netherlands, to illustrate the consequences of these policies.
Wednesday, February 07, 2007
When soldiers get in way of people’s health
Dani Beltran, of our Philippine partner organization the Council for Health Development (CHD), testified in a newspaper article about the state of the people's health in Mindanao. According to him, the health status worsened not only because of government neglect but also because of “militarization” in many parts of the island. This was apparent in the research conducted by CHD in 38 communities in eight cities and 16 provinces of Mindanao from July to September last year. "In far-flung villages of the island, one can see more soldiers with rifles than government doctors with stethoscopes," Dani observed. The Armed Forces of the Philippines immediately cried foul and responded in the same newspaper. Interestingly, their spokesperson admitted that "basic services, like health and education are hardly felt in communist-influenced areas," and that the army disallowed NGOs from going inside areas where there is fighting "for their own protection."
Tuesday, February 06, 2007
Relief in Bicol
When Bicol, in the southern part of Luzon (Philippines), was devastated by typhoon Reming late last year, we in MATW immediately started to raise funds for the relief operations. Two weeks ago we were already able to post some updates on our site. Now there's even an animated slide show on youtube that documents relief operations by progressive networks.
Sunday, February 04, 2007
Interview op Radio Centraal
Een commissie, voorgezeten door ex voorzitter van het Filippijns hooggerechtshof Jose Melo, oordeelde vorige week dat militairen verantwoordelijk zijn voor honderden politieke moorden die plaatsgrepen sedert het aantreden van presidente Arroyo in 2001. Slachtoffers zijn geen gewapend verzet, laat staan verdachten van terrorisme, maar mensen uit de bloeiende Filippijnse volksbeweging.
Een interview op Radio Centraal is te beluisteren op hun website.
Een interview op Radio Centraal is te beluisteren op hun website.
Saturday, February 03, 2007
More graphs and stats on the web
While we're at it with graphs and statistics: here's an older site that visualizes global health and development statistics. Gapminder provides a fascinating interactive presentation of the 2005 human development report's statistical data. Google also hosts a version of this tool.
Thursday, February 01, 2007
The world according to worlmapper
Did you ever wonder what the world would look like if countries' surface area would be proportionate to their wealth? To their population's alcohol consumption or unemployment? Maybe it doesn't seem to be very useful but still it makes you think about global inequities and inequalities. You can find tens of these interesting maps on worldmapper.com.
Monday, January 29, 2007
Een kwart miljoen mensen tegen de farmagigant: “Gezondheid gaat boven winst!”
De farmaceutische multinational Novartis daagt de Indische overheid voor de rechter om delen van de Indische patentwetgeving te laten schrappen die het recht op gezondheid beschermen. Een kwart miljoen mensen hebben daar al protest tegen aangetekend en de wereldwijde verontwaardiging neemt toe.
Novartis is één van de grootste farmaceutische firma's ter wereld en bouwde de laatste jaren al een weinig benijdenswaardige reputatie op. Toen Brazilië de idee opperde om op een volstrekt wettelijke manier het patent op een AIDS-medicijn te omzeilen, reisde Novartis topman Vallesa zelf naar het land om er zijn beklag te doen bij president Lula. In een interview met de lokale pers dreigde hij er zelfs mee om alle producten van Novartis van de Braziliaanse markt te halen als het land tot de maatregel zou overgaan. En dat terwijl de Braziliaanse regering enkel patiënten met HIV/AIDS van goedkopere medicijnen wou voorzien.
Toen Channel 4 in Groot-Brittannië een documentaire uitzond over de praktijken van de farmaceutische industrie, legde Novartis klacht neer met de bedoeling om andere zenders te intimideren. De documentaire klaagde onder andere aan dat het bedrijf haar medicijn tegen leukemie, Gleevec, aan woekerprijzen op de markt brengt, hoewel het onderzoek grotendeels gefinancierd werd door overheden en donoren.
Momenteel is de Indische overheid de kop van jut. India moest in 2005 haar patentwetgeving aanpassen aan de voorschriften van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Daardoor kunnen pillenfabrikanten er, zoals in andere WTO lidstaten, voor een periode van 20 jaar het alleenrecht verkrijgen op de productie en verkoop van bepaalde medicijnen.
India voorzag echter enkele slimme maatregelen in de wetgeving die ervoor zorgen dat bepaalde wanpraktijken aan banden gelegd worden. Zo staat de wet niet toe dat een patent wordt genomen op een gewijzigde vorm van een medicijn, tenzij dat het product significant efficiënter maakt. In de wereld van de farmagiganten is dat een veel toegepaste truc om een patent te verlengen: men wijzigt de vorm van een bepaald product wanneer het patent verstrijkt zodat men meteen een nieuw patent kan aanvragen voor het gewijzigde product.
Een Indische consumentenorganisatie die het opneemt voor kankerpatiënten diende in september 2005 klacht in tegen Novartis' patent op Gleevec omdat het geen duidelijke verbetering was van een gelijkaardig product. In januari 2006 gaf het patentenbureau van Chennai de organisatie gelijk en werd het patent op Gleevec verbroken.
Het onmiddellijke resultaat was opmerkelijk. Dankzij de competitie van lokaal geproduceerde versies van het medicijn, die tot tien keer goedkoper waren, duikelde de prijs ervan spectaculair naar omlaag. Bovendien was de zaak een riem onder het hart van andere Indische patiëntenorganisaties die met succes ook andere zaken aanhangig maakten.
Novartis liet het daar niet bij. De firma diende een klacht in bij het Hoog Gerechtshof van Chennai, niet alleen om de ban op het patent ongedaan te maken, maar ook om de patentwetgeving zelf te wijzigen. Volgens de Novartis is de betrokken maatregel in strijd met de WTO-voorschriften, hoewel dat volgens internationale experten klinkklare onzin is.
Het spreekt voor zich dat de Indische gezondheidsactivisten dat niet over hun kant konden laten gaan. Dokter Amit Sengupta van de People's Health Movement India, een internationaal netwerk waarvan intal lid is, is verontwaardigd: “Hier in India hebben we strijd gevoerd voor een wetgeving die de volksgezondheid voorrang geeft op het winstbejag maar nu wil Novartis onze wetten aanpassen ook al worden mensen die lijden aan levensbedreigende aandoeningen daar het slachtoffer van.”
Gezondheidsactivisten uit de hele wereld startten meteen een campagne tegen de juridische acties van Novartis. Het belang van de zaak overschrijdt immers die van de 24.000 Indische patiënten met leukemie die Gleevec nodig hebben. Vele arme landen kopen goedkope medicijnen in India, dankzij de relatief progressieve patentwetgeving. Als Novartis zijn zin zou krijgen, dan zou die wetgeving uitgehold worden in het voordeel van de farmareuzen en zou de beschikbaarheid van goedkope nieuwe medicijnen, ook voor andere aandoeningen, in het gedrang komen.
“Novartis probeert de apotheek van de ontwikkelingslanden te sluiten,” zegt dokter Unni Karunakara, van Artsen Zonder Grenzen. Meer dan 80% van de AIDS-medicijnen die AZG wereldwijd gebruikt komt uit India. De organisatie heeft dan ook het voortouw genomen in een wereldwijde campagne die al de steun kreeg van een kwart miljoen mensen.
Toen het Hoog Gerechtshof op 29 januari een eerste hoorzitting hield, werd de zaak verdaagd tot 15 februari. Het is dus nog niet te laat om de campagne te steunen via http://www.msf.org/petition_india/international.html.
Novartis is één van de grootste farmaceutische firma's ter wereld en bouwde de laatste jaren al een weinig benijdenswaardige reputatie op. Toen Brazilië de idee opperde om op een volstrekt wettelijke manier het patent op een AIDS-medicijn te omzeilen, reisde Novartis topman Vallesa zelf naar het land om er zijn beklag te doen bij president Lula. In een interview met de lokale pers dreigde hij er zelfs mee om alle producten van Novartis van de Braziliaanse markt te halen als het land tot de maatregel zou overgaan. En dat terwijl de Braziliaanse regering enkel patiënten met HIV/AIDS van goedkopere medicijnen wou voorzien.
Toen Channel 4 in Groot-Brittannië een documentaire uitzond over de praktijken van de farmaceutische industrie, legde Novartis klacht neer met de bedoeling om andere zenders te intimideren. De documentaire klaagde onder andere aan dat het bedrijf haar medicijn tegen leukemie, Gleevec, aan woekerprijzen op de markt brengt, hoewel het onderzoek grotendeels gefinancierd werd door overheden en donoren.
Momenteel is de Indische overheid de kop van jut. India moest in 2005 haar patentwetgeving aanpassen aan de voorschriften van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Daardoor kunnen pillenfabrikanten er, zoals in andere WTO lidstaten, voor een periode van 20 jaar het alleenrecht verkrijgen op de productie en verkoop van bepaalde medicijnen.
India voorzag echter enkele slimme maatregelen in de wetgeving die ervoor zorgen dat bepaalde wanpraktijken aan banden gelegd worden. Zo staat de wet niet toe dat een patent wordt genomen op een gewijzigde vorm van een medicijn, tenzij dat het product significant efficiënter maakt. In de wereld van de farmagiganten is dat een veel toegepaste truc om een patent te verlengen: men wijzigt de vorm van een bepaald product wanneer het patent verstrijkt zodat men meteen een nieuw patent kan aanvragen voor het gewijzigde product.
Een Indische consumentenorganisatie die het opneemt voor kankerpatiënten diende in september 2005 klacht in tegen Novartis' patent op Gleevec omdat het geen duidelijke verbetering was van een gelijkaardig product. In januari 2006 gaf het patentenbureau van Chennai de organisatie gelijk en werd het patent op Gleevec verbroken.
Het onmiddellijke resultaat was opmerkelijk. Dankzij de competitie van lokaal geproduceerde versies van het medicijn, die tot tien keer goedkoper waren, duikelde de prijs ervan spectaculair naar omlaag. Bovendien was de zaak een riem onder het hart van andere Indische patiëntenorganisaties die met succes ook andere zaken aanhangig maakten.
Novartis liet het daar niet bij. De firma diende een klacht in bij het Hoog Gerechtshof van Chennai, niet alleen om de ban op het patent ongedaan te maken, maar ook om de patentwetgeving zelf te wijzigen. Volgens de Novartis is de betrokken maatregel in strijd met de WTO-voorschriften, hoewel dat volgens internationale experten klinkklare onzin is.
Het spreekt voor zich dat de Indische gezondheidsactivisten dat niet over hun kant konden laten gaan. Dokter Amit Sengupta van de People's Health Movement India, een internationaal netwerk waarvan intal lid is, is verontwaardigd: “Hier in India hebben we strijd gevoerd voor een wetgeving die de volksgezondheid voorrang geeft op het winstbejag maar nu wil Novartis onze wetten aanpassen ook al worden mensen die lijden aan levensbedreigende aandoeningen daar het slachtoffer van.”
Gezondheidsactivisten uit de hele wereld startten meteen een campagne tegen de juridische acties van Novartis. Het belang van de zaak overschrijdt immers die van de 24.000 Indische patiënten met leukemie die Gleevec nodig hebben. Vele arme landen kopen goedkope medicijnen in India, dankzij de relatief progressieve patentwetgeving. Als Novartis zijn zin zou krijgen, dan zou die wetgeving uitgehold worden in het voordeel van de farmareuzen en zou de beschikbaarheid van goedkope nieuwe medicijnen, ook voor andere aandoeningen, in het gedrang komen.
“Novartis probeert de apotheek van de ontwikkelingslanden te sluiten,” zegt dokter Unni Karunakara, van Artsen Zonder Grenzen. Meer dan 80% van de AIDS-medicijnen die AZG wereldwijd gebruikt komt uit India. De organisatie heeft dan ook het voortouw genomen in een wereldwijde campagne die al de steun kreeg van een kwart miljoen mensen.
Toen het Hoog Gerechtshof op 29 januari een eerste hoorzitting hield, werd de zaak verdaagd tot 15 februari. Het is dus nog niet te laat om de campagne te steunen via http://www.msf.org/petition_india/international.html.
Subscribe to:
Posts (Atom)
